غزلیات
- شماره ١: الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها
- شماره ٢: صلاح کار کجا و من خراب کجا
- شماره ٣: اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
- شماره ٤: صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را
- شماره ٥: دل می رود ز دستم صاحب دلان خدا را
- شماره ٦: به ملازمان سلطان که رساند این دعا را
- شماره ٧: صوفی بیا که آینه صافیست جام را
- شماره ٨: ساقیا برخیز و درده جام را
- شماره ٩: رونق عهد شباب است دگر بستان را
- شماره ١٠: دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
- شماره ١١: ساقی به نور باده برافروز جام ما
- شماره ١٢: ای فروغ ماه حسن از روی رخشان شما
- شماره ١٣: می دمد صبح و کله بست سحاب
- شماره ١٤: گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب
- شماره ١٥: ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت
- شماره ١٦: خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت
- شماره ١٧: سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
- شماره ١٨: ساقیا آمدن عید مبارک بادت
- شماره ١٩: ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
- شماره ٢٠: روزه یک سو شد و عید آمد و دل ها برخاست
- شماره ٢١: دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست
- شماره ٢٢: چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست
- شماره ٢٣: خیال روی تو در هر طریق همره ماست
- شماره ٢٤: مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست
- شماره ٢٥: شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست
- شماره ٢٦: زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست
- شماره ٢٧: در دیر مغان آمد یارم قدحی در دست
- شماره ٢٨: به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست
- شماره ٢٩: ما را ز خیال تو چه پروای شراب است
- شماره ٣٠: زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست
- شماره ٣١: آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است
- شماره ٣٢: خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست
- شماره ٣٣: خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است
- شماره ٣٤: رواق منظر چشم من آشیانه توست
- شماره ٣٥: برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست
- شماره ٣٦: تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست
- شماره ٣٧: بیا که قصر امل سخت سست بنیادست
- شماره ٣٨: بی مهر رخت روز مرا نور نماندست
- شماره ٣٩: باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است
- شماره ٤٠: المنه لله که در میکده باز است
- شماره ٤١: اگر چه باده فرح بخش و باد گل بیز است
- شماره ٤٢: حال دل با تو گفتنم هوس است
- شماره ٤٣: صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است
- شماره ٤٤: کنون که بر کف گل جام باده صاف است
- شماره ٤٥: در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است
- شماره ٤٦: گل در بر و می در کف و معشوق به کام است
- شماره ٤٧: به کوی میکده هر سالکی که ره دانست
- شماره ٤٨: صوفی از پرتو می راز نهانی دانست
- شماره ٤٩: روضه خلد برین خلوت درویشان است
- شماره ٥٠: به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است
- شماره ٥١: لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است
- شماره ٥٢: روزگاریست که سودای بتان دین من است
- شماره ٥٣: منم که گوشه میخانه خانقاه من است
- شماره ٥٤: ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است
- شماره ٥٥: خم زلف تو دام کفر و دین است
- شماره ٥٦: دل سراپرده محبت اوست
- شماره ٥٧: آن سیه چرده که شیرینی عالم با اوست
- شماره ٥٨: سر ارادت ما و آستان حضرت دوست
- شماره ٥٩: دارم امید عاطفتی از جانب دوست
- شماره ٦٠: آن پیک نامور که رسید از دیار دوست
- شماره ٦١: صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست
- شماره ٦٢: مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست
- شماره ٦٣: روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست
- شماره ٦٤: اگر چه عرض هنر پیش یار بی ادبیست
- شماره ٦٥: خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست
- شماره ٦٦: بنال بلبل اگر با منت سر یاریست
- شماره ٦٧: یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست
- شماره ٦٨: ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالیست
- شماره ٦٩: کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست
- شماره ٧٠: مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست
- شماره ٧١: زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست
- شماره ٧٢: راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست
- شماره ٧٣: روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست
- شماره ٧٤: حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست
- شماره ٧٥: خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست
- شماره ٧٦: جز آستان توام در جهان پناهی نیست
- شماره ٧٧: بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت
- شماره ٧٨: دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت
- شماره ٧٩: کنون که می دمد از بوستان نسیم بهشت
- شماره ٨٠: عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
- شماره ٨١: صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت
- شماره ٨٢: آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت
- شماره ٨٣: گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت
- شماره ٨٤: ساقی بیار باده که ماه صیام رفت
- شماره ٨٥: شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت
- شماره ٨٦: ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت
- شماره ٨٧: حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت
- شماره ٨٨: شنیده ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت
- شماره ٨٩: یا رب سببی ساز که یارم به سلامت
- شماره ٩٠: ای هدهد صبا به سبا می فرستمت
- شماره ٩١: ای غایب از نظر به خدا می سپارمت
- شماره ٩٢: میر من خوش می روی کاندر سر و پا میرمت
- شماره ٩٣: چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت
- شماره ٩٤: زان یار دلنوازم شکریست با شکایت
- شماره ٩٥: مدامم مست می دارد نسیم جعد گیسویت
- شماره ٩٦: درد ما را نیست درمان الغیاث
- شماره ٩٧: تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج
- شماره ٩٨: اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح
- شماره ٩٩: دل من در هوای روی فرخ
- شماره ١٠٠: دی پیر می فروش که ذکرش به خیر باد
- شماره ١٠١: شراب و عیش نهان چیست کار بی بنیاد
- شماره ١٠٢: دوش آگهی ز یار سفرکرده داد باد
- شماره ١٠٣: روز وصل دوستداران یاد باد
- شماره ١٠٤: جمالت آفتاب هر نظر باد
- شماره ١٠٥: صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد
- شماره ١٠٦: تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
- شماره ١٠٧: حسن تو همیشه در فزون باد
- شماره ١٠٨: خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد
- شماره ١٠٩: دیر است که دلدار پیامی نفرستاد
- شماره ١١٠: پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد
- شماره ١١١: عکس روی تو چو در آینه جام افتاد
- شماره ١١٢: آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد
- شماره ١١٣: بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد
- شماره ١١٤: همای اوج سعادت به دام ما افتد
- شماره ١١٥: درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
- شماره ١١٦: کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد
- شماره ١١٧: دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد
- شماره ١١٨: آن کس که به دست جام دارد
- شماره ١١٩: دلی که غیب نمای است و جام جم دارد
- شماره ١٢٠: بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد
- شماره ١٢١: هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد
- شماره ١٢٢: هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد
- شماره ١٢٣: مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد
- شماره ١٢٤: آن که از سنبل او غالیه تابی دارد
- شماره ١٢٥: شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد
- شماره ١٢٦: جان بی جمال جانان میل جهان ندارد
- شماره ١٢٧: روشنی طلعت تو ماه ندارد
- شماره ١٢٨: نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد
- شماره ١٢٩: اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد
- شماره ١٣٠: سحر بلبل حکایت با صبا کرد
- شماره ١٣١: بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد
- شماره ١٣٢: به آب روشن می عارفی طهارت کرد
- شماره ١٣٣: صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد
- شماره ١٣٤: بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد
- شماره ١٣٥: چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد
- شماره ١٣٦: دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد
- شماره ١٣٧: دل از من برد و روی از من نهان کرد
- شماره ١٣٨: یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
- شماره ١٣٩: رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد
- شماره ١٤٠: دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد
- شماره ١٤١: دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد
- شماره ١٤٢: دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد
- شماره ١٤٣: سال ها دل طلب جام جم از ما می کرد
- شماره ١٤٤: به سر جام جم آن گه نظر توانی کرد
- شماره ١٤٥: چه مستیست ندانم که رو به ما آورد
- شماره ١٤٦: صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می آورد
- شماره ١٤٧: نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد
- شماره ١٤٨: یارم چو قدح به دست گیرد
- شماره ١٤٩: دلم جز مهر مه رویان طریقی بر نمی گیرد
- شماره ١٥٠: ساقی ار باده از این دست به جام اندازد
- شماره ١٥١: دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی ارزد
- شماره ١٥٢: در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
- شماره ١٥٣: سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد
- شماره ١٥٤: راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد
- شماره ١٥٥: اگر روم ز پی اش فتنه ها برانگیزد
- شماره ١٥٦: به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد
- شماره ١٥٧: هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
- شماره ١٥٨: من و انکار شراب این چه حکایت باشد
- شماره ١٥٩: نقد صوفی نه همه صافی بی غش باشد
- شماره ١٦٠: خوش است خلوت اگر یار یار من باشد
- شماره ١٦١: کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد
- شماره ١٦٢: خوش آمد گل وز آن خوشتر نباشد
- شماره ١٦٣: گل بی رخ یار خوش نباشد
- شماره ١٦٤: نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد
- شماره ١٦٥: مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
- شماره ١٦٦: روز هجران و شب فرقت یار آخر شد
- شماره ١٦٧: ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد
- شماره ١٦٨: گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
- شماره ١٦٩: یاری اندر کس نمی بینیم یاران را چه شد
- شماره ١٧٠: زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد
- شماره ١٧١: دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد
- شماره ١٧٢: عشق تو نهال حیرت آمد
- شماره ١٧٣: در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد
- شماره ١٧٤: مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد
- شماره ١٧٥: صبا به تهنیت پیر می فروش آمد
- شماره ١٧٦: سحرم دولت بیدار به بالین آمد
- شماره ١٧٧: نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
- شماره ١٧٨: هر که شد محرم دل در حرم یار بماند
- شماره ١٧٩: رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند
- شماره ١٨٠: ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند
- شماره ١٨١: بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند
- شماره ١٨٢: حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند
- شماره ١٨٣: دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
- شماره ١٨٤: دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
- شماره ١٨٥: نقدها را بود آیا که عیاری گیرند
- شماره ١٨٦: گر می فروش حاجت رندان روا کند
- شماره ١٨٧: دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
- شماره ١٨٨: مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند
- شماره ١٨٩: طایر دولت اگر باز گذاری بکند
- شماره ١٩٠: کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند
- شماره ١٩١: آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند
- شماره ١٩٢: سرو چمان من چرا میل چمن نمی کند
- شماره ١٩٣: در نظربازی ما بی خبران حیرانند
- شماره ١٩٤: سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
- شماره ١٩٥: غلام نرگس مست تو تاجدارانند
- شماره ١٩٦: آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
- شماره ١٩٧: شاهدان گر دلبری زین سان کنند
- شماره ١٩٨: گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند
- شماره ١٩٩: واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می کنند
- شماره ٢٠٠: دانی که چنگ و عود چه تقریر می کنند
- شماره ٢٠١: شراب بی غش و ساقی خوش دو دام رهند
- شماره ٢٠٢: بود آیا که در میکده ها بگشایند
- شماره ٢٠٣: سال ها دفتر ما در گرو صهبا بود
- شماره ٢٠٤: یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود
- شماره ٢٠٥: تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود
- شماره ٢٠٦: پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود
- شماره ٢٠٧: یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود
- شماره ٢٠٨: خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود
- شماره ٢٠٩: قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود
- شماره ٢١٠: دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود
- شماره ٢١١: دوش می آمد و رخساره برافروخته بود
- شماره ٢١٢: یک دو جامم دی سحرگه اتفاق افتاده بود
- شماره ٢١٣: گوهر مخزن اسرار همان است که بود
- شماره ٢١٤: دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود
- شماره ٢١٥: به کوی میکده یا رب سحر چه مشغله بود
- شماره ٢١٦: آن یار کز او خانه ما جای پری بود
- شماره ٢١٧: مسلمانان مرا وقتی دلی بود
- شماره ٢١٨: در ازل هر کو به فیض دولت ارزانی بود
- شماره ٢١٩: کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود
- شماره ٢٢٠: از دیده خون دل همه بر روی ما رود
- شماره ٢٢١: چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود
- شماره ٢٢٢: از سر کوی تو هر کو به ملالت برود
- شماره ٢٢٣: هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود
- شماره ٢٢٤: خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود
- شماره ٢٢٥: ساقی حدیث سرو و گل و لاله می رود
- شماره ٢٢٦: ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
- شماره ٢٢٧: گر چه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود
- شماره ٢٢٨: گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود
- شماره ٢٢٩: بخت از دهان دوست نشانم نمی دهد
- شماره ٢٣٠: اگر به باده مشکین دلم کشد شاید
- شماره ٢٣١: گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید
- شماره ٢٣٢: بر سر آنم که گر ز دست برآید
- شماره ٢٣٣: دست از طلب ندارم تا کام من برآید
- شماره ٢٣٤: چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید
- شماره ٢٣٥: زهی خجسته زمانی که یار بازآید
- شماره ٢٣٦: اگر آن طایر قدسی ز درم بازآید
- شماره ٢٣٧: نفس برآمد و کام از تو بر نمی آید
- شماره ٢٣٨: جهان بر ابروی عید از هلال وسمه کشید
- شماره ٢٣٩: رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
- شماره ٢٤٠: ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید
- شماره ٢٤١: معاشران ز حریف شبانه یاد آرید
- شماره ٢٤٢: بیا که رایت منصور پادشاه رسید
- شماره ٢٤٣: بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید
- شماره ٢٤٤: معاشران گره از زلف یار باز کنید
- شماره ٢٤٥: الا ای طوطی گویای اسرار
- شماره ٢٤٦: عید است و آخر گل و یاران در انتظار
- شماره ٢٤٧: صبا ز منزل جانان گذر دریغ مدار
- شماره ٢٤٨: ای صبا نکهتی از کوی فلانی به من آر
- شماره ٢٤٩: ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار
- شماره ٢٥٠: روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر
- شماره ٢٥١: شب وصل است و طی شد نامه هجر
- شماره ٢٥٢: گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر
- شماره ٢٥٣: ای خرم از فروغ رخت لاله زار عمر
- شماره ٢٥٤: دیگر ز شاخ سرو سهی بلبل صبور
- شماره ٢٥٥: یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور
- شماره ٢٥٦: نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر
- شماره ٢٥٧: روی بنما و مرا گو که ز جان دل برگیر
- شماره ٢٥٨: هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز
- شماره ٢٥٩: منم که دیده به دیدار دوست کردم باز
- شماره ٢٦٠: ای سرو ناز حسن که خوش می روی به ناز
- شماره ٢٦١: درآ که در دل خسته توان درآید باز
- شماره ٢٦٢: حال خونین دلان که گوید باز
- شماره ٢٦٣: بیا و کشتی ما در شط شراب انداز
- شماره ٢٦٤: خیز و در کاسه زر آب طربناک انداز
- شماره ٢٦٥: برنیامد از تمنای لبت کامم هنوز
- شماره ٢٦٦: دلم رمیده لولی وشیست شورانگیز
- شماره ٢٦٧: ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس
- شماره ٢٦٨: گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس
- شماره ٢٦٩: دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس
- شماره ٢٧٠: درد عشقی کشیده ام که مپرس
- شماره ٢٧١: دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
- شماره ٢٧٢: بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش
- شماره ٢٧٣: اگر رفیق شفیقی درست پیمان باش
- شماره ٢٧٤: به دور لاله قدح گیر و بی ریا می باش
- شماره ٢٧٥: صوفی گلی بچین و مرقع به خار بخش
- شماره ٢٧٦: باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش
- شماره ٢٧٧: فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش
- شماره ٢٧٨: شراب تلخ می خواهم که مردافکن بود زورش
- شماره ٢٧٩: خوشا شیراز و وضع بی مثالش
- شماره ٢٨٠: چو برشکست صبا زلف عنبرافشانش
- شماره ٢٨١: یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش
- شماره ٢٨٢: ببرد از من قرار و طاقت و هوش
- شماره ٢٨٣: سحر ز هاتف غیبم رسید مژده به گوش
- شماره ٢٨٤: هاتفی از گوشه میخانه دوش
- شماره ٢٨٥: در عهد پادشاه خطابخش جرم پوش
- شماره ٢٨٦: دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش
- شماره ٢٨٧: ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش
- شماره ٢٨٨: کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش
- شماره ٢٨٩: مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش
- شماره ٢٩٠: دلم رمیده شد و غافلم من درویش
- شماره ٢٩١: ما آزموده ایم در این شهر بخت خویش
- شماره ٢٩٢: قسم به حشمت و جاه و جلال شاه شجاع
- شماره ٢٩٣: بامدادان که ز خلوتگه کاخ ابداع
- شماره ٢٩٤: در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع
- شماره ٢٩٥: سحر به بوی گلستان دمی شدم در باغ
- شماره ٢٩٦: طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف
- شماره ٢٩٧: زبان خامه ندارد سر بیان فراق
- شماره ٢٩٨: مقام امن و می بی غش و رفیق شفیق
- شماره ٢٩٩: اگر شراب خوری جرعه ای فشان بر خاک
- شماره ٣٠٠: هزار دشمنم ار می کنند قصد هلاک
- شماره ٣٠١: ای دل ریش مرا با لب تو حق نمک
- شماره ٣٠٢: خوش خبر باشی ای نسیم شمال
- شماره ٣٠٣: شممت روح وداد و شمت برق وصال
- شماره ٣٠٤: دارای جهان نصرت دین خسرو کامل
- شماره ٣٠٥: به وقت گل شدم از توبه شراب خجل
- شماره ٣٠٦: اگر به کوی تو باشد مرا مجال وصول
- شماره ٣٠٧: هر نکته ای که گفتم در وصف آن شمایل
- شماره ٣٠٨: ای رخت چون خلد و لعلت سلسبیل
- شماره ٣٠٩: عشقبازی و جوانی و شراب لعل فام
- شماره ٣١٠: مرحبا طایر فرخ پی فرخنده پیام
- شماره ٣١١: عاشق روی جوانی خوش نوخاسته ام
- شماره ٣١٢: بشری اذ السلامه حلت بذی سلم
- شماره ٣١٣: بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم
- شماره ٣١٤: دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم
- شماره ٣١٥: به غیر از آن که بشد دین و دانش از دستم
- شماره ٣١٦: زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم
- شماره ٣١٧: فاش می گویم و از گفته خود دلشادم
- شماره ٣١٨: مرا می بینی و هر دم زیادت می کنی دردم
- شماره ٣١٩: سال ها پیروی مذهب رندان کردم
- شماره ٣٢٠: دیشب به سیل اشک ره خواب می زدم
- شماره ٣٢١: هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم
- شماره ٣٢٢: خیال نقش تو در کارگاه دیده کشیدم
- شماره ٣٢٣: ز دست کوته خود زیر بارم
- شماره ٣٢٤: گر چه افتاد ز زلفش گرهی در کارم
- شماره ٣٢٥: گر دست دهد خاک کف پای نگارم
- شماره ٣٢٦: در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم
- شماره ٣٢٧: مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
- شماره ٣٢٨: من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم
- شماره ٣٢٩: جوزا سحر نهاد حمایل برابرم
- شماره ٣٣٠: تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
- شماره ٣٣١: به تیغم گر کشد دستش نگیرم
- شماره ٣٣٢: مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم
- شماره ٣٣٣: نماز شام غریبان چو گریه آغازم
- شماره ٣٣٤: گر دست رسد در سر زلفین تو بازم
- شماره ٣٣٥: در خرابات مغان گر گذر افتد بازم
- شماره ٣٣٦: مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم
- شماره ٣٣٧: چرا نه در پی عزم دیار خود باشم
- شماره ٣٣٨: من دوستدار روی خوش و موی دلکشم
- شماره ٣٣٩: خیال روی تو چون بگذرد به گلشن چشم
- شماره ٣٤٠: من که از آتش دل چون خم می در جوشم
- شماره ٣٤١: گر من از سرزنش مدعیان اندیشم
- شماره ٣٤٢: حجاب چهره جان می شود غبار تنم
- شماره ٣٤٣: چل سال بیش رفت که من لاف می زنم
- شماره ٣٤٤: عمریست تا من در طلب هر روز گامی می زنم
- شماره ٣٤٥: بی تو ای سرو روان با گل و گلشن چه کنم
- شماره ٣٤٦: من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم
- شماره ٣٤٧: صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم
- شماره ٣٤٨: دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
- شماره ٣٤٩: دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم
- شماره ٣٥٠: به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم
- شماره ٣٥١: حاشا که من به موسم گل ترک می کنم
- شماره ٣٥٢: روزگاری شد که در میخانه خدمت می کنم
- شماره ٣٥٣: من ترک عشق شاهد و ساغر نمی کنم
- شماره ٣٥٤: به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم
- شماره ٣٥٥: حالیا مصلحت وقت در آن می بینم
- شماره ٣٥٦: گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم
- شماره ٣٥٧: در خرابات مغان نور خدا می بینم
- شماره ٣٥٨: غم زمانه که هیچش کران نمی بینم
- شماره ٣٥٩: خرم آن روز کز این منزل ویران بروم
- شماره ٣٦٠: گر از این منزل ویران به سوی خانه روم
- شماره ٣٦١: آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم
- شماره ٣٦٢: دیدار شد میسر و بوس و کنار هم
- شماره ٣٦٣: دردم از یار است و درمان نیز هم
- شماره ٣٦٤: ما بی غمان مست دل از دست داده ایم
- شماره ٣٦٥: عمریست تا به راه غمت رو نهاده ایم
- شماره ٣٦٦: ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده ایم
- شماره ٣٦٧: فتوی پیر مغان دارم و قولیست قدیم
- شماره ٣٦٨: خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم
- شماره ٣٦٩: ما ز یاران چشم یاری داشتیم
- شماره ٣٧٠: صلاح از ما چه می جویی که مستان را صلا گفتیم
- شماره ٣٧١: ما درس سحر در ره میخانه نهادیم
- شماره ٣٧٢: بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم
- شماره ٣٧٣: خیز تا خرقه صوفی به خرابات بریم
- شماره ٣٧٤: بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم
- شماره ٣٧٥: صوفی بیا که خرقه سالوس برکشیم
- شماره ٣٧٦: دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم
- شماره ٣٧٧: ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم
- شماره ٣٧٨: ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم
- شماره ٣٧٩: سرم خوش است و به بانگ بلند می گویم
- شماره ٣٨٠: بارها گفته ام و بار دگر می گویم
- شماره ٣٨١: گر چه ما بندگان پادشهیم
- شماره ٣٨٢: فاتحه ای چو آمدی بر سر خسته ای بخوان
- شماره ٣٨٣: چندان که گفتم غم با طبیبان
- شماره ٣٨٤: می سوزم از فراقت روی از جفا بگردان
- شماره ٣٨٥: یا رب آن آهوی مشکین به ختن بازرسان
- شماره ٣٨٦: خدا را کم نشین با خرقه پوشان
- شماره ٣٨٧: شاه شمشادقدان خسرو شیرین دهنان
- شماره ٣٨٨: بهار و گل طرب انگیز گشت و توبه شکن
- شماره ٣٨٩: چو گل هر دم به بویت جامه در تن
- شماره ٣٩٠: افسر سلطان گل پیدا شد از طرف چمن
- شماره ٣٩١: خوشتر از فکر می و جام چه خواهد بودن
- شماره ٣٩٢: دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن
- شماره ٣٩٣: منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن
- شماره ٣٩٤: ای روی ماه منظر تو نوبهار حسن
- شماره ٣٩٥: گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب کن
- شماره ٣٩٦: صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن
- شماره ٣٩٧: ز در درآ و شبستان ما منور کن
- شماره ٣٩٨: ای نور چشم من سخنی هست گوش کن
- شماره ٣٩٩: کرشمه ای کن و بازار ساحری بشکن
- شماره ٤٠٠: بالابلند عشوه گر نقش باز من
- شماره ٤٠١: چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من
- شماره ٤٠٢: نکته ای دلکش بگویم خال آن مه رو ببین
- شماره ٤٠٣: شراب لعل کش و روی مه جبینان بین
- شماره ٤٠٤: می فکن بر صف رندان نظری بهتر از این
- شماره ٤٠٥: به جان پیر خرابات و حق صحبت او
- شماره ٤٠٦: گفتا برون شدی به تماشای ماه نو
- شماره ٤٠٧: مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو
- شماره ٤٠٨: ای آفتاب آینه دار جمال تو
- شماره ٤٠٩: ای خونبهای نافه چین خاک راه تو
- شماره ٤١٠: ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو
- شماره ٤١١: تاب بنفشه می دهد طره مشک سای تو
- شماره ٤١٢: مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو
- شماره ٤١٣: خط عذار یار که بگرفت ماه از او
- شماره ٤١٤: گلبن عیش می دمد ساقی گلعذار کو
- شماره ٤١٥: ای پیک راستان خبر یار ما بگو
- شماره ٤١٦: خنک نسیم معنبر شمامه ای دلخواه
- شماره ٤١٧: عیشم مدام است از لعل دلخواه
- شماره ٤١٨: گر تیغ بارد در کوی آن ماه
- شماره ٤١٩: وصال او ز عمر جاودان به
- شماره ٤٢٠: ناگهان پرده برانداخته ای یعنی چه
- شماره ٤٢١: در سرای مغان رفته بود و آب زده
- شماره ٤٢٢: ای که با سلسله زلف دراز آمده ای
- شماره ٤٢٣: دوش رفتم به در میکده خواب آلوده
- شماره ٤٢٤: از من جدا مشو که توام نور دیده ای
- شماره ٤٢٥: دامن کشان همی شد در شرب زرکشیده
- شماره ٤٢٦: از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه
- شماره ٤٢٧: چراغ روی تو را شمع گشت پروانه
- شماره ٤٢٨: سحرگاهان که مخمور شبانه
- شماره ٤٢٩: ساقی بیا که شد قدح لاله پر ز می
- شماره ٤٣٠: به صوت بلبل و قمری اگر ننوشی می
- شماره ٤٣١: لبش می بوسم و در می کشم می
- شماره ٤٣٢: مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی
- شماره ٤٣٣: ای که بر ماه از خط مشکین نقاب انداختی
- شماره ٤٣٤: ای دل مباش یک دم خالی ز عشق و مستی
- شماره ٤٣٥: با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی
- شماره ٤٣٦: آن غالیه خط گر سوی ما نامه نوشتی
- شماره ٤٣٧: ای قصه بهشت ز کویت حکایتی
- شماره ٤٣٨: سبت سلمی بصدغیها فؤادی
- شماره ٤٣٩: دیدم به خواب دوش که ماهی برآمدی
- شماره ٤٤٠: سحر با باد می گفتم حدیث آرزومندی
- شماره ٤٤١: چه بودی ار دل آن ماه مهربان بودی
- شماره ٤٤٢: به جان او که گرم دسترس به جان بودی
- شماره ٤٤٣: چو سرو اگر بخرامی دمی به گلزاری
- شماره ٤٤٤: شهریست پرظریفان و از هر طرف نگاری
- شماره ٤٤٥: تو را که هر چه مراد است در جهان داری
- شماره ٤٤٦: صبا تو نکهت آن زلف مشک بو داری
- شماره ٤٤٧: بیا با ما مورز این کینه داری
- شماره ٤٤٨: ای که در کوی خرابات مقامی داری
- شماره ٤٤٩: ای که مهجوری عشاق روا می داری
- شماره ٤٥٠: روزگاریست که ما را نگران می داری
- شماره ٤٥١: خوش کرد یاوری فلکت روز داوری
- شماره ٤٥٢: طفیل هستی عشقند آدمی و پری
- شماره ٤٥٣: ای که دایم به خویش مغروری
- شماره ٤٥٤: ز کوی یار می آید نسیم باد نوروزی
- شماره ٤٥٥: عمر بگذشت به بی حاصلی و بوالهوسی
- شماره ٤٥٦: نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی
- شماره ٤٥٧: هزار جهد بکردم که یار من باشی
- شماره ٤٥٨: ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشی
- شماره ٤٥٩: زین خوش رقم که بر گل رخسار می کشی
- شماره ٤٦٠: سلیمی منذ حلت بالعراق
- شماره ٤٦١: کتبت قصه شوقی و مدمعی باکی
- شماره ٤٦٢: یا مبسما یحاکی درجا من اللالی
- شماره ٤٦٣: سلام الله ما کر اللیالی
- شماره ٤٦٤: بگرفت کار حسنت چون عشق من کمالی
- شماره ٤٦٥: رفتم به باغ صبحدمی تا چنم گلی
- شماره ٤٦٦: این خرقه که من دارم در رهن شراب اولی
- شماره ٤٦٧: زان می عشق کز او پخته شود هر خامی
- شماره ٤٦٨: که برد به نزد شاهان ز من گدا پیامی
- شماره ٤٦٩: انت روائح رند الحمی و زاد غرامی
- شماره ٤٧٠: سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی
- شماره ٤٧١: ز دلبرم که رساند نوازش قلمی
- شماره ٤٧٢: احمد الله علی معدله السلطان
- شماره ٤٧٣: وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی
- شماره ٤٧٤: هواخواه توام جانا و می دانم که می دانی
- شماره ٤٧٥: گفتند خلایق که تویی یوسف ثانی
- شماره ٤٧٦: نسیم صبح سعادت بدان نشان که تو دانی
- شماره ٤٧٧: دو یار زیرک و از باده کهن دومنی
- شماره ٤٧٨: نوش کن جام شراب یک منی
- شماره ٤٧٩: صبح است و ژاله می چکد از ابر بهمنی
- شماره ٤٨٠: ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی
- شماره ٤٨١: بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی
- شماره ٤٨٢: ای دل به کوی عشق گذاری نمی کنی
- شماره ٤٨٣: سحرگه ره روی در سرزمینی
- شماره ٤٨٤: تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی
- شماره ٤٨٥: ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی
- شماره ٤٨٦: بلبل ز شاخ سرو به گلبانگ پهلوی
- شماره ٤٨٧: ای بی خبر بکوش که صاحب خبر شوی
- شماره ٤٨٨: سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی
- شماره ٤٨٩: ای در رخ تو پیدا انوار پادشاهی
- شماره ٤٩٠: در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
- شماره ٤٩١: به چشم کرده ام ابروی ماه سیمایی
- شماره ٤٩٢: سلامی چو بوی خوش آشنایی
- شماره ٤٩٣: ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
- شماره ٤٩٤: ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی
- شماره ٤٩٥: می خواه و گل افشان کن از دهر چه می جویی