غزلیات - قسمت چهارم
- شماره ١: گر به ظاهر جسم را روشن گهر می پرورد
- شماره ٢: غیر را در بزم خاص آن سیمتن می پرورد
- شماره ٣: مست ما امروز نقش تازه ای بر آب زد
- شماره ٤: از عرق آتش به جانم آن گل سیراب زد
- شماره ٥: هر که پشت پای چون شبنم به آب و رنگ زد
- شماره ٦: هر که بر دار فنا مردانه پشت پا نزد
- شماره ٧: خاطر آزرده را سیر گلستان می گزد
- شماره ٨: من کیم تا یار بی پروا به فریادم رسد؟
- شماره ٩: بی علایق چون شود سالک به منزل می رسد
- شماره ١٠: بیشتر دست سبکباران به منزل می رسد
- شماره ١١: از حریص افزون به قانع فیض احسان می رسد
- شماره ١٢: بس که در زلف تو دلهای اسیران آب شد
- شماره ١٣: از گرفتاری دلم فارغ زپیچ و تاب شد
- شماره ١٤: دل ز پیکان در تن من بیضه فولاد شد
- شماره ١٥: تا تو رفتی عالم روشن به چشمم تار شد
- شماره ١٦: بر من از روشندلی وضع جهان هموار شد
- شماره ١٧: از ملامت عاقبت مجنون بیابان گیر شد
- شماره ١٨: جذبه شوق تو هر کس را گریبان گیر شد
- شماره ١٩: حسن خط با حسن خلق و مردمی انباز شد
- شماره ٢٠: یار ساقی گشت و مطرب هم نوا پرداز شد
- شماره ٢١: از خط شبرنگ حسن یار عالمسوز شد
- شماره ٢٢: بس که دل افسرده زین دریای پرنیرنگ شد
- شماره ٢٣: از خط شبرنگ حسن سرکش او رام شد
- شماره ٢٤: تا به تسلیم و رضا قانع دل خودکام شد
- شماره ٢٥: جان به تنگ آمد زکلفت غمگساران را چه شد؟
- شماره ٢٦: تا به خط از زلف کار دل فتاد آسوده شد
- شماره ٢٧: خط عیان شد تا بساط زلف او برچیده شد
- شماره ٢٨: بس که از سرگرمی فکرم نفس تفسیده شد
- شماره ٢٩: دل پریشان از پریشان گردی نظاره شد
- شماره ٣٠: از وصال یار داغ حسرت من تازه شد
- شماره ٣١: هر سخنسازی به آن آیینه رو همخانه شد
- شماره ٣٢: آشنای حق شد آن کس کز جهان بیگانه شد
- شماره ٣٣: از سیاهی دل به تقصیرات خود بینا نشد
- شماره ٣٤: درد من خاطر نشان یار بی پروا نشد
- شماره ٣٥: ماند دلتنگ آن که باغ دلگشای خود نشد
- شماره ٣٦: از تماشایی صفای روی جانان کم نشد
- شماره ٣٧: روی یوسف تا کبود از سیلی اخوان نشد
- شماره ٣٨: هرگز از شاخ گلی آغوش من رنگین نشد
- شماره ٣٩: عشق دلهای به خاک افتاده را در بر کشد
- شماره ٤٠: زلف چون قلاب او آب از دل آهن کشد
- شماره ٤١: نقطه خال لبت خط بر سویدا می کشد
- شماره ٤٢: منعم از دلبستگی آزار دنیا می کشد
- شماره ٤٣: عشق یکسان ناز درویش و توانگر می کشد
- شماره ٤٤: هر که را از خانه بیرون جذبه دل می کشد
- شماره ٤٥: زخم گل آب از نوای آبدارم می کشد
- شماره ٤٦: غافلی کز دل نفس بی یاد یزدان می کشد
- شماره ٤٧: بر زمین از ناز زلف او چو دامان می کشد
- شماره ٤٨: کی سر از تیغ شهادت جان روشن می کشد؟
- شماره ٤٩: تیرگی از مد احسان جان روشن می کشد
- شماره ٥٠: گرچه عمری شد صبا مشق ریاحین می کشد
- شماره ٥١: سر و بالای تو فریاد از لب جو می کشد
- شماره ٥٢: از سر پر آرزو دل زردرویی می کشد
- شماره ٥٣: آن رخ گلرنگ می باید زصهبا بشکفد
- شماره ٥٤: حسرت از منقار خون آلود بلبل می چکد
- شماره ٥٥: نه همین از حرف دردآلود من خون می چکد
- شماره ٥٦: از سر خاک شهیدان سبزه گلگون می دمد
- شماره ٥٧: شمع روشن شد چو اشک از دیده بینا فشاند
- شماره ٥٨: دست چون عیسی زدنیا پاک می باید فشاند
- شماره ٥٩: عمر رفت و خار خارش در دل بیتاب ماند
- شماره ٦٠: هر که در زنجیر آن مشکین سلاسل ماند ماند
- شماره ٦١: از حجاب عشق دل از وصل او نومید ماند
- شماره ٦٢: عاقبت در سینه ام دل از تپیدن بازماند
- شماره ٦٣: مال رفت از دست و چشم خواجه در دنبال ماند
- شماره ٦٤: از غبار خط دهان تنگ او پوشیده ماند
- شماره ٦٥: بدعت برگرد سرگشتن گر از پروانه ماند
- شماره ٦٦: از هجوم اشک دل در چشم خونپالا نماند
- شماره ٦٧: از دیار مردمی دیار در عالم نماند
- شماره ٦٨: حیف کز آیینه رویان پاکدامانی نماند
- شماره ٦٩: آبها آیینه سرو خرامان تواند
- شماره ٧٠: اهل همت بحر را از خار و خس پل بسته اند
- شماره ٧١: خاکسارانی که همت بر تحمل بسته اند
- شماره ٧٢: از سر زانوی خود آیینه دارت داده اند
- شماره ٧٣: بهر قطع گفتگو تیغ زبانت داده اند
- شماره ٧٤: ناله ای گیراتر از چنگ عقابم داده اند
- شماره ٧٥: عشق بالا دست وجان بیقرارم داده اند
- شماره ٧٦: منت ایزد را که طبع بی نیازم داده اند
- شماره ٧٧: ساده لوحانی که درد خود به درمان داده اند
- شماره ٧٨: از سپهر نیلگون خاکستر ما کرده اند
- شماره ٧٩: حسن را پوشیده در خط چون عنبر کرده اند
- شماره ٨٠: خنده ات را چاشنی از شیر و شکر کرده اند
- شماره ٨١: گوشه گیرانی که رو در خلوت دل کرده اند
- شماره ٨٢: خشم را روشندلان در حلم پنهان کرده اند
- شماره ٨٣: گلرخان از خون ما رخساره گلگون کرده اند
- شماره ٨٤: وقت جمعی خوش که دفتر را در آب افکنده اند
- شماره ٨٥: از لبش آنها که خود را در شراب افکنده اند
- شماره ٨٦: شوخ چشمان درد بیش و کم به دل افزوده اند
- شماره ٨٧: دوربینانی که در پرداز دل کوشیده اند
- شماره ٨٨: تن پرستانی که در تضییع آب و دانه اند
- شماره ٨٩: از مروت نیست منع صوفی از ذکر بلند
- شماره ٩٠: تا برون آمد به سیر ماه آن مشکین کمند
- شماره ٩١: پای رفتن از حریم او کجا دارد سپند؟
- شماره ٩٢: از دل سنگین لیلی کعبه جان ساختند
- شماره ٩٣: در سر پرشور ما تا رنگ سودا ریختند
- شماره ٩٤: خانه آرایان ز تعمیر درون غافل شدند
- شماره ٩٥: لاله ها از پرتو رخسار او گلگون شدند
- شماره ٩٦: اهل همت جنس خواری را به عزت می خرند
- شماره ٩٧: هر که بر دار فنا مردانه پشت پا زند
- شماره ٩٨: در دل شب هر که جامی از می احمر زند
- شماره ٩٩: ناله ممکن نیست از دلهای پرخون سرزند
- شماره ١٠٠: جام خالی غوطه در خم بی محابا می زند
- شماره ١٠١: نه همین بر قلب ایمان یا دل ما می زند
- شماره ١٠٢: در گلستانی که بلبل جوش غیرت می زند
- شماره ١٠٣: با دهان خشک هر کس خنده تر می زند
- شماره ١٠٤: هر که دامن بر میان در چیدن گل می زند
- شماره ١٠٥: با لب خاموش هر کس غوطه در خون می زند
- شماره ١٠٦: چون زتاب می رخت بر لاله پهلو می زند
- شماره ١٠٧: شانه چون بر زلف خود آن عنبرین مو می زند
- شماره ١٠٨: دامن آنها کز گرانجانان دنیا می کشند
- شماره ١٠٩: می پرستان در بهشت نقد ساغر می کشند
- شماره ١١٠: پرده پوشی عشق عالمسوز را پیدا کند
- شماره ١١١: عشق شورانگیز اگر جا در دل خارا کند
- شماره ١١٢: هر که بال و پر چو سرو از همت والا کند
- شماره ١١٣: می به جرأت در قدح در پای خم مینا کند
- شماره ١١٤: پیش ابر نوبهاران چون صدف لب وا کند
- شماره ١١٥: آه ازان روزی که عاشق شکوه را سروا کند
- شماره ١١٦: هر که چین منع از ابروی دربان وا کند
- شماره ١١٧: زلف مشکینت دهان شانه پر عنبر کند
- شماره ١١٨: عشق خوش سودا کف بی مغز را عنبر کند
- شماره ١١٩: رخنه سیل اشک من در سد اسکندر کند
- شماره ١٢٠: چون به یاد آشیان مرغم صفیری سر کند
- شماره ١٢١: جلوه ای سرکن که خون از چشم بلبل سر کند
- شماره ١٢٢: هر که قطع راه مطلب در رکاب دل کند
- شماره ١٢٣: باطلان را گفتگوی حق اثر در دل کند
- شماره ١٢٤: خط مگر با آن لب میگون مرا همدم کند
- شماره ١٢٥: آسمان از برق آهم دست و پا را گم کند
- شماره ١٢٦: تا به کی گرد کدورت زیر دیوارم کند؟
- شماره ١٢٧: نیستم آتش که هر خاری به زنجیرم کند
- شماره ١٢٨: مطربی خواهم که مست از نغمه سازم کند
- شماره ١٢٩: صحبت روشن ضمیران جسمها را جان کند
- شماره ١٣٠: دیده پرخون من گر این چنین طوفان کند
- شماره ١٣١: زلف مشکینت که خون در ساغر ایمان کند
- شماره ١٣٢: چون کسی در دل خیال آن کمر پنهان کند؟
- شماره ١٣٣: کی زلیخا را منور بوی پیراهن کند؟
- شماره ١٣٤: بوی پیراهن زلیخا را کجا روشن کند؟
- شماره ١٣٥: ناله آتش عنانم رخنه در گردون کند
- شماره ١٣٦: کی گره باز از دل من باده گلگون کند؟
- شماره ١٣٧: ترک یاران کرده ای ای بیوفا، یار این کند؟
- شماره ١٣٨: گرنه دل را زلف مشکینش نگهداری کند
- شماره ١٣٩: هر که اوقات گرامی صرف خودسازی کند
- شماره ١٤٠: زلف دلها را به دور خط نگهبانی کند
- شماره ١٤١: با خیال دوست هر کس مجلس آرایی کند
- شماره ١٤٢: جذبه عاشق اثر در سنگ خارا می کند
- شماره ١٤٣: سیل اشکم گوهر راز آشکار می کند
- شماره ١٤٤: هر که آن لبهای میگون را تماشا می کند
- شماره ١٤٥: عشق جا در سینه های تنگ پیدا می کند
- شماره ١٤٦: دل در آن زلف زره سان جای خود وا می کند
- شماره ١٤٧: سیر چشمی خاک در چشم سخاوت می کند
- شماره ١٤٨: آن که از اوضاع خود دایم شکایت می کند
- شماره ١٤٩: مست ناز من زساغر تا لبی تر می کند
- شماره ١٥٠: تشنه جانان را کجا سیراب ساغر می کند؟
- شماره ١٥١: سیرچشمی تنگدستان را توانگر می کند
- شماره ١٥٢: محو جانان خویش را جانان تصور می کند
- شماره ١٥٣: خال موزونت سویدا را زدل حک می کند
- شماره ١٥٤: گرچنین آن چشم جادو رخنه در دل می کند
- شماره ١٥٥: شوق را آتش عنان دوری منزل می کند
- شماره ١٥٦: خصم غالب را زبون صبر و تحمل می کند
- شماره ١٥٧: گر جلا آیینه های تیره را نم می کند
- شماره ١٥٨: فکر جمعیت عبث دل را پریشان می کند
- شماره ١٥٩: عمر را کوته نفسهای پریشان می کند
- شماره ١٦٠: نفس را مطلق عنان رزق فراوان می کند
- شماره ١٦١: دیده ها را چهره گلرنگ گلشن می کند
- شماره ١٦٢: گر به ظاهر حسن میل آرمیدن می کند
- شماره ١٦٣: ساغر پر می علاج جان محزون می کند
- شماره ١٦٤: گر چنین نشو و نما آن نخل موزون می کند
- شماره ١٦٥: خط غزال چشم را آهوی مشکین می کند
- شماره ١٦٦: تیشه را از خون خود فرهاد رنگین می کند
- شماره ١٦٧: غارت صبر از دلم آن آتشین رو می کند
- شماره ١٦٨: شرم حسن شوخ را کی پرده سازی می کند؟
- شماره ١٦٩: عشق او جا در دل دیوانه خالی می کند
- شماره ١٧٠: تا خدنگ غمزه بال و پر فشانی می کند
- شماره ١٧١: دخل ناقص بر سخن سنجان گرانی می کند
- شماره ١٧٢: دیده ما سیر چشمان شان دنیا بشکند
- شماره ١٧٣: هر که خار آرزو در دیده دل بشکند
- شماره ١٧٤: از نزاکت رنگ اگر بر چهره گل بشکند
- شماره ١٧٥: سایه تا بر گلستان آن قامت رعنا فکند
- شماره ١٧٦: گر نمک در باده آن کان ملاحت افکند
- شماره ١٧٧: کو نواسنجی که در مغز جهان شور افکند؟
- شماره ١٧٨: سایه بر هر کس که آن سرو خرامان افکند
- شماره ١٧٩: گریه من آب در جوی سحر می افکند
- شماره ١٨٠: محو شد نور خرد تا شد مرا سودا بلند
- شماره ١٨١: آه افسوس از دل خونگرم ما گردد بلند
- شماره ١٨٢: برق ما نگذاشت دود از خار و خس گردد بلند
- شماره ١٨٣: خنده چون زان غنچه مستور می گردد بلند
- شماره ١٨٤: حرف آن زلف از دل دیوانه ما شد بلند
- شماره ١٨٥: نور شمع طور کی گردد زهر محفل بلند؟
- شماره ١٨٦: گوشه گیران در سخاوت بی نظیر عالمند
- شماره ١٨٧: هر کجا باشند رنگین فطرتان در گلشنند
- شماره ١٨٨: خام دستانی که پشت پا به دنیا می زنند
- شماره ١٨٩: با کمند زلف، خوبان بر صف دل می زنند
- شماره ١٩٠: هر که خود را بشکند در دیده هایش جا کنند
- شماره ١٩١: با دهان تلخ، ناکامی که خرسندش کنند
- شماره ١٩٢: نقش پردازان میسر نیست تصویرش کنند
- شماره ١٩٣: کی به هر چشمی نظربازان تماشایش کنند؟
- شماره ١٩٤: من نه آن دریای پرشورم که خس پوشم کنند
- شماره ١٩٥: کو جنون تا خاک بازیگاه طفلانم کنند
- شماره ١٩٦: غنچه خسبانی که از زانوی خود بالین کنند
- شماره ١٩٧: هر کجا خوبان چراغ دلبری بر می کنند
- شماره ١٩٨: نیستم غمگین که خالی چون کدویم می کنند
- شماره ١٩٩: سالکان خودنما قطع بیابان می کنند
- شماره ٢٠٠: رهنوردانی که چون خورشید تنها می روند
- شماره ٢٠١: گوشه گیران کامیاب از عالم بالا شوند
- شماره ٢٠٢: بی زبان جمعی که از حیرت چو ماهی می شوند
- شماره ٢٠٣: کی به کوشش عاقلان را نشأه سودا دهند؟
- شماره ٢٠٤: در گذر از گفتگو تا ساغر هوشت دهند
- شماره ٢٠٥: کی به ارباب تجرد مال دنیا می دهند؟
- شماره ٢٠٦: گر چنین خوبان صلای جام الفت می دهند
- شماره ٢٠٧: داغ ناسور مرا گر بر دل صحرا نهند
- شماره ٢٠٨: منکران چون دیده شرم و حیا بر هم نهند
- شماره ٢٠٩: اهل همت خرده خود پیش درویشان نهند
- شماره ٢١٠: بر دل بی آرزو زندان تن صحرا بود
- شماره ٢١١: دم زخواهش چون مصفا شد دم عیسی بود
- شماره ٢١٢: رزق هر کس چون صدف از عالم بالا بود
- شماره ٢١٣: آسمان تا بود، با ما بر سر بیداد بود
- شماره ٢١٤: ای خط بیرحم ازان عارض دمیدن زود بود
- شماره ٢١٥: از سعادت در دماغش بیضه پندار بود
- شماره ٢١٦: یوسف ما در دل چه بر سر بازار بود
- شماره ٢١٧: جان مشتاقان غبار جسم را صرصر بود
- شماره ٢١٨: تا خیال آن بهشتی رو مرا منظور بود
- شماره ٢١٩: یاد ایامی که بزم عیش ما معمور بود
- شماره ٢٢٠: ذوق خاموشی مرا روزی که دامنگیر بود
- شماره ٢٢١: در کنار دایه حسن او جهان افروز بود
- شماره ٢٢٢: ریزش اشک ندامت غافلان را بس بود
- شماره ٢٢٣: دوش بزم از شور ما یک سینه پرجوش بود
- شماره ٢٢٤: شب که دامان سر زلف توام در چنگ بود
- شماره ٢٢٥: تا عنان اختیار ناقصم در چنگ بود
- شماره ٢٢٦: از قبول نقش، دل دایم پریشان حال بود
- شماره ٢٢٧: آبروی کعبه گر از چشمه زمزم بود
- شماره ٢٢٨: خنده سوفار با دلگیری پیکان بود
- شماره ٢٢٩: پایه نظم بلند از علم کمتر چون بود؟
- شماره ٢٣٠: شب نه آه سرد را دل عرش پیما کرده بود
- شماره ٢٣١: دوش بر من سایه آن سرو روان افکنده بود
- شماره ٢٣٢: شب که سرو قامت او شمع این کاشانه بود
- شماره ٢٣٣: پیش ازین روی دو عالم در دل دیوانه بود
- شماره ٢٣٤: روح را در تنگنای جسم کی شادی بود؟
- شماره ٢٣٥: اهل دل را خواب تلخ مرگ بیداری بود
- شماره ٢٣٦: چند دستم شانه زلف پریشانی بود؟
- شماره ٢٣٧: یاد ایامی که گلچین در گلستانت نبود
- شماره ٢٣٨: پیش ازین حسن مجرد تشنه زیور نبود
- شماره ٢٣٩: هر دلی را طره جانان نمی گیرد به خود
- شماره ٢٤٠: حسرت اوقات غفلت چون زدل بیرون رود؟
- شماره ٢٤١: صورت شیرین اگر از لوح خارا می رود
- شماره ٢٤٢: کی ز سیل گرمرو بر روی صحرا می رود؟
- شماره ٢٤٣: چون خرامان از نظر آن سرو قامت می رود
- شماره ٢٤٤: می کند یادش دل بیتاب و از خود می رود
- شماره ٢٤٥: مفلس از بزم شراب ما توانگر می رود
- شماره ٢٤٦: از نظر یک دم که آن شکل و شمایل می رود
- شماره ٢٤٧: چون رخ از می بر فروزی آب گلشن می رود
- شماره ٢٤٨: در چمن چون حرف آن بالای موزون می رود
- شماره ٢٤٩: در بیابان خار اگر در پای مجنون می رود
- شماره ٢٥٠: دل ز بی برگی جگردارانه در خون می رود
- شماره ٢٥١: هر کجا حرف شراب ارغوانی می رود
- شماره ٢٥٢: شورش عشقم ز تدبیر نصیحتگر فزود
- شماره ٢٥٣: دستگاه شور من از دامن هامون فزود
- شماره ٢٥٤: چون اثر نگذاشت ازمن غم ز غمخواری چه سود؟
- شماره ٢٥٥: در سخن گفتن خطای جاهلان پیدا شود
- شماره ٢٥٦: در دل هرکس که ذوق جستجو پیدا شود
- شماره ٢٥٧: هر که پیوندد به اهل دل، به جان بینا شود
- شماره ٢٥٨: دل ز قید جسم چون آزاد گردد وا شود
- شماره ٢٥٩: سرکشی ازطاق ابروی بتان پیدا شود
- شماره ٢٦٠: عشق راهی نیست کان را منزلی پیدا شود
- شماره ٢٦١: کی دل غمگین به زور آه و افغان وا شود؟
- شماره ٢٦٢: در جهان بی نیاز خاک سیم و زر شود
- شماره ٢٦٣: بر سبکروحان چو عیسی سوزنی لنگر شود
- شماره ٢٦٤: هر دلی کز عشق گوهر آب شد، گوهر شود
- شماره ٢٦٥: چون صنوبر بادپیما گر سراپا دل شود
- شماره ٢٦٦: هر که در راه طلب صادق بود واصل شود
- شماره ٢٦٧: هر سبک مغزی که غافل شد ز دل باطل شود
- شماره ٢٦٨: جزرخش کز وی زمین و آسمان پر گل شود
- شماره ٢٦٩: ساغر می دور از آن لبها اگر یک دم شود
- شماره ٢٧٠: کی به وصل از سینه عاشق تمنا کم شود؟
- شماره ٢٧١: نیست ممکن هر که تنها شد حضورش کم شود
- شماره ٢٧٢: حاش لله از ملامت شوق جانان کم شود
- شماره ٢٧٣: گفتگو از عقد دندان گوهر غلطان شود
- شماره ٢٧٤: حسن چو بی پرده شد دلها به خون غلطان شود
- شماره ٢٧٥: حرف زن تا بر لب عیسی نفس سوزن شود
- شماره ٢٧٦: خاک نتواند حجاب دیده روشن شود
- شماره ٢٧٧: چند قرب یار از غفلت حجاب من شود؟
- شماره ٢٧٨: از حریصان تشنه چشمی حرص را افزون شود
- شماره ٢٧٩: حق طلب آسوده در دنیای باطل کی شود؟
- شماره ٢٨٠: یار ما از کشتن عشاق درهم کی شود؟
- شماره ٢٨١: تا نگردد محو انجم مهر تابان کی شود؟
- شماره ٢٨٢: عیب پاکان زود بر مردم هویدا می شود
- شماره ٢٨٣: با وجود مرگ، کی هستی گوارا می شود؟
- شماره ٢٨٤: دل به دشمن چون ملایم شد مصفا می شود
- شماره ٢٨٥: خانه ای کز نور حسن او مصفا می شود
- شماره ٢٨٦: هر که می گردد ز اهل ذکر، دانا می شود
- شماره ٢٨٧: گر به این دستور قد یار رعنا می شود
- شماره ٢٨٨: آن لب رنگین سخن بی خواست گویا می شود
- شماره ٢٨٩: عشقبازان را طرف بسیار پیدا می شود
- شماره ٢٩٠: کی به ناخن از دل غمگین گره وا می شود؟
- شماره ٢٩١: محنت امروز، فردا جمله راحت می شود
- شماره ٢٩٢: زر و بال منعمان روز قیامت می شود
- شماره ٢٩٣: هر که را غمخوار گردی غمگسارت می شود
- شماره ٢٩٤: بعد عمری گر وصال او میسر می شود
- شماره ٢٩٥: زان رخ گلگون عرق یاقوت احمر می شود
- شماره ٢٩٦: زان رخ گلگون عرق یاقوت احمر می شود
- شماره ٢٩٧: سبزه زنگار در تیغ تو جوهر می شود
- شماره ٢٩٨: گر شکر در جام ریزم زهر قاتل می شود
- شماره ٢٩٩: جان بی مغزان به خاک تیره واصل می شود
- شماره ٣٠٠: دل به تن یکرنگ چون گردید باطل می شود
- شماره ٣٠١: دل خراب از خنده پنهان آن گل می شود
- شماره ٣٠٢: گلشن حسن از بهار عشق خرم می شود
- شماره ٣٠٣: می شود عارف خجل نادان چو ملزم می شود
- شماره ٣٠٤: هر چه در دل نقش بندد آدمی آن می شود
- شماره ٣٠٥: از گلستانی که بلبل روی گردان می شود
- شماره ٣٠٦: هستی ظاهر حجاب قرب یزدان می شود
- شماره ٣٠٧: جان زترک جسم چون گوهر فروزان می شود
- شماره ٣٠٨: زودتر دل جمع گردد چون پریشان می شود
- شماره ٣٠٩: گر ز ریحان خواب بیدردان به سامان می شود
- شماره ٣١٠: عاقبت کار نظربازان به سامان می شود
- شماره ٣١١: کار ما از ساغر پرمی به سامان می شود
- شماره ٣١٢: در زمستان باغ اگر از برگ عریان می شود
- شماره ٣١٣: دل نظرگاه خدا از ترک عصیان می شود
- شماره ٣١٤: روح چون تن پرور افتد عاقبت تن می شود
- شماره ٣١٥: سینه ام از درد و داغ عشق روشن می شود
- شماره ٣١٦: در چراغ دیده من آب روغن می شود
- شماره ٣١٧: دل ز احیای شب دیجور روشن می شود
- شماره ٣١٨: خانه مردم اگر از ماه روشن می شود
- شماره ٣١٩: از تجرد نور حکمت در دل افزون می شود
- شماره ٣٢٠: از نظربازان کمال حسن افزون می شود
- شماره ٣٢١: گر چنین چشم ترم میراب هامون می شود
- شماره ٣٢٢: غفلت دل از شراب ناب افزون می شود
- شماره ٣٢٣: اضطراب دل ز چشم روشن افزون می شود
- شماره ٣٢٤: آب و رنگ حسن بیش از خانه زین می شود
- شماره ٣٢٥: بی کمندانداز چین آن زلف مشکین می شود
- شماره ٣٢٦: نفس سرکش بی ریاضت رهنما کی می شود؟
- شماره ٣٢٧: یک دل روشن نگهبان جهانی می شود
- شماره ٣٢٨: مخزن گوهر صدف از ته گزینی می شود
- شماره ٣٢٩: دیده روشن از فروغ آشنایی می شود
- شماره ٣٣٠: زیر تیغ از جبهه چین مردان می باید گشود
- شماره ٣٣١: عشق فارغبالم از اندیشه دنیا نمود
- شماره ٣٣٢: گوش شو هر جا سخن را ساز نتوانی نمود
- شماره ٣٣٣: جذبه توفیق هرکس را دل بینا دهد
- شماره ٣٣٤: کی به عاشق بوسه آن لعل لب میگون دهد؟
- شماره ٣٣٥: دل ز پهلوی جنون داد فراغت می دهد
- شماره ٣٣٦: بی غرض چون شد سخن تأثیر دیگر می دهد
- شماره ٣٣٧: غنچه این باغ بوی پاره دل می دهد
- شماره ٣٣٨: شاخ گل از دست و چوگان تو یادم می دهد
- شماره ٣٣٩: گر دو روزی خاکمال آن گلعذارم می دهد
- شماره ٣٤٠: عارفان را نکهت سیب ذقن جان می دهد
- شماره ٣٤١: راز ما را ناله شبگیر بیرون می دهد
- شماره ٣٤٢: چشم او تعلیم رم کردن به آهو می دهد
- شماره ٣٤٣: صیقل دل فیض آه صبحگاهی می دهد
- شماره ٣٤٤: چشم فتانت که داد دلبریایی می دهد
- شماره ٣٤٥: خط ز روی آتشین دلستان آمد پدید
- شماره ٣٤٦: برگرفتی پرده از رخ گلستان آمد پدید
- شماره ٣٤٧: یوسف زندانی ما راحت از دنیا ندید
- شماره ٣٤٨: ذوق حیرانی به داد چشم خونپالا رسید
- شماره ٣٤٩: باده منصور در جام و سبوی من رسید
- شماره ٣٥٠: دل به دارالامن حیرت نه به آسانی رسید
- شماره ٣٥١: وقت مجنون خوش که پا در دامن صحرا کشید
- شماره ٣٥٢: وقت مجنون خوش که پا در دامن صحرا کشید
- شماره ٣٥٣: مست شد نقاش تا آن چشم جادو را کشید
- شماره ٣٥٤: پای در دامان تسلیم و رضا باید کشید
- شماره ٣٥٥: شوخی میخانه از محراب می باید کشید
- شماره ٣٥٦: در سر پل باده چون سیلاب می باید کشید
- شماره ٣٥٧: خواری از اغیار بهر یار می باید کشید
- شماره ٣٥٨: می به روی لاله رنگ یار می باید کشید
- شماره ٣٥٩: مشق هجران در کنار بحر می باید کشید
- شماره ٣٦٠: می به رغم عالم پرشور می باید کشید
- شماره ٣٦١: جوش گل شد باده سرجوش می باید کشید
- شماره ٣٦٢: جوش گل شد، باده گلرنگ می باید کشید
- شماره ٣٦٣: سرکشی از زلف آن خودکام می باید کشید
- شماره ٣٦٤: چون صراحی رخت در میخانه می باید کشید
- شماره ٣٦٥: درد را چون صاف در میخانه می باید کشید
- شماره ٣٦٦: تا خط مشکین لب لعل ترا در بر کشید
- شماره ٣٦٧: دل چه تلخیهای رنگارنگ ازان دلبر کشید
- شماره ٣٦٨: هر که جام می به روی دلستان بر سر کشید
- شماره ٣٦٩: از سرم چون شمع آخر سوز پنهان سر کشید
- شماره ٣٧٠: با زمین گیری کمان آسمان نتوان کشید
- شماره ٣٧١: تا ازین ویرانه آن خورشید رو دامن کشید
- شماره ٣٧٢: زلف او موی سفید نافه را در خون کشید
- شماره ٣٧٣: از گرانان هر که چون عنقا گرانجانی کشید
- شماره ٣٧٤: از گداز جسم، جان پاک گوهر شد سفید
- شماره ٣٧٥: تا نکرد از گریه چشم خویش را خاور سفید
- شماره ٣٧٦: دل نیاسود از تردد تا نشد منزل سفید
- شماره ٣٧٧: نیست از خورشید و ماه این گنبد گردان سفید
- شماره ٣٧٨: مرگ را آماده شو هرگاه گردد مو سفید
- شماره ٣٧٩: چشم ما را پرده غفلت شد ابروی سفید
- شماره ٣٨٠: از صبوری در گشاد کارها بگزین کلید
- شماره ٣٨١: بوسه از کنج دهان دلربا دارد امید
- شماره ٣٨٢: چند بتوان بانگ نای و قلقل مینا شنید؟
- شماره ٣٨٣: وصف شکر تا به چند از طوطیان باید شنید؟
- شماره ٣٨٤: سوختم از شوق، یاران راه حرفی وا کنید
- شماره ٣٨٥: گردش سال است، می در ساغر عشرت کنید
- شماره ٣٨٦: دیده از عیب کسان در خواب چون مخمل کنید
- شماره ٣٨٧: خوش بهاری می رسد میخانه ها سامان کنید
- شماره ٣٨٨: بر زبانها وصف قد دلستان خواهد دوید
- شماره ٣٨٩: غنی فیض از دل شب چون فقیران در نمی یابد
- شماره ٣٩٠: مرا آه سحر گرد از دل دیوانه می روبد
- شماره ٣٩١: نه از روی بصیرت سایه بال هما افتد
- شماره ٣٩٢: مبادا بر سر من سایه بال هما افتد
- شماره ٣٩٣: دل از امید وصلش هر زمان در پیچ و تاب افتد
- شماره ٣٩٤: به زهر چشم بتوان کشت دشمن را چوکار افتد
- شماره ٣٩٥: زعکسش لرزه بر آیینه گوهرنگار افتد
- شماره ٣٩٦: زخط پشت لب آن طاق ابرو از نظر افتد
- شماره ٣٩٧: در آن مجلس که از مستی رخت طاقت گداز افتد
- شماره ٣٩٨: به امید چه دنبال زبان کس چون جرس افتد؟
- شماره ٣٩٩: شود خون عاقبت هر دل که زلفش را به چنگ افتد
- شماره ٤٠٠: مبادا کافر از طاق دل پیر مغان افتد!
- شماره ٤٠١: نمی خواهم نقاب از صورت احوال من افتد
- شماره ٤٠٢: زجوش مغز هر دم از سرم دستار می افتد
- شماره ٤٠٣: مگو عاقل کجا در محنت ایام می افتد
- شماره ٤٠٤: به زخم کهنه شور از زخمهای تازه می افتد
- شماره ٤٠٥: به فکر عاقبت عاشق نه از غفلت نمی افتد
- شماره ٤٠٦: سرشک تلخ من در گنبد خضرا نمی گنجد
- شماره ٤٠٧: کسی تا کی به دامان شب و آه سحر پیچد؟
- شماره ٤٠٨: دل آزاده از طول امل بسیار می پیچد
- شماره ٤٠٩: خط از بیباکی آن حسن عالمگیر می پیچد
- شماره ٤١٠: ز بار درد من کوه گران بر خویش می پیچد
- شماره ٤١١: شکر لعل لبش در تلخی دشنام می پیچد
- شماره ٤١٢: مرا آه از خموشی در دل دیوانه می پیچد
- شماره ٤١٣: خوشا چشمی که با آن طاق ابرو آشنا گردد
- شماره ٤١٤: دو بالا می شود طول امل چون قد دو تا گردد
- شماره ٤١٥: به هر آب تنک کی همت من آشنا گردد؟
- شماره ٤١٦: بهار از روی گلرنگ تو با برگ و نوا گردد
- شماره ٤١٧: زدندان ریختن عقد سخن زیر و زبرگردد
- شماره ٤١٨: مباد از باده آن لبهای خون آشام تر گردد
- شماره ٤١٩: فروغ روی آتشناک از خط بیشتر گردد
- شماره ٤٢٠: در ایام تهیدستی فغان صاحب اثر گردد
- شماره ٤٢١: مبادا دولت دنیا نصیب بد گهر گردد
- شماره ٤٢٢: نمی بندد کمر هر کس کز او زنار برگردد
- شماره ٤٢٣: نسیم صبحگاه از غنچه ام دلگیر برگردد
- شماره ٤٢٤: زفیض عشق دلهای مخالف مهربان گردد
- شماره ٤٢٥: اگر از پرده زلف سیه رویش عیان گردد
- شماره ٤٢٦: سبکروحی که چون پروانه بر گرد سخن گردد
- شماره ٤٢٧: بغیر از خامه کز بیطاقتی گرد سخن گردد
- شماره ٤٢٨: کسی تا چند مغلوب شراب لاله گون گردد؟
- شماره ٤٢٩: چنین از خون اگر دامان آن گل لاله گون گردد
- شماره ٤٣٠: به افسون پیر و طول امل هشیار کی گردد؟
- شماره ٤٣١: سیه مست غرور از گفتگو هشیار کی گردد؟
- شماره ٤٣٢: دل سنگ از شکست دانه من آب می گردد
- شماره ٤٣٣: زدامان ترم ریگ روان سیراب می گردد
- شماره ٤٣٤: ز آهم بیستون سرچشمه سیماب می گردد
- شماره ٤٣٥: مبین گستاخ در رویش چو مشک اندود می گردد
- شماره ٤٣٦: به خدمت بنده از آزادمردان زود می گردد
- شماره ٤٣٧: ازان از سیر صحرا خاطرم خشنود می گردد
- شماره ٤٣٨: زخشکی در دهانم آب گردآلود می گردد
- شماره ٤٣٩: نسیم نوبهاران بر دماغم بار می گردد
- شماره ٤٤٠: سخن سنجی سرآمد در فن گفتار می گردد
- شماره ٤٤١: ز خط آیینه روی که جوهردار می گردد؟
- شماره ٤٤٢: سر هر کس که گرم از باده منصور می گردد
- شماره ٤٤٣: ز خط هشیار کی آن نرگس مخمور می گردد؟
- شماره ٤٤٤: عمل چون خالص افتد دل از ان پرنور می گردد
- شماره ٤٤٥: به اندک فرصتی روشندل از جان سیر می گردد
- شماره ٤٤٦: به نومیدی گره از کار سالک باز می گردد
- شماره ٤٤٧: زگل تنها کجا بزم گلستان ساز می گردد؟
- شماره ٤٤٨: دل من بیقرار از شعله آواز می گردد
- شماره ٤٤٩: زآب دیده من بید مجنون سبز می گردد
- شماره ٤٥٠: گرانی می کند بر تن چو سربی جوش می گردد
- شماره ٤٥١: خوش آن رهرو که دایم چون فلک بر خویش می گردد
- شماره ٤٥٢: شود چون بیش نعمت، مایه تشویش می گردد
- شماره ٤٥٣: زخاموشی دل آگاه روشن بیش می گردد
- شماره ٤٥٤: به قتل هر که مایل آن دل بیباک می گردد
- شماره ٤٥٥: کجا دیوانه را دل از ملامت تنگ می گردد؟
- شماره ٤٥٦: مرا از حرفهای قالبی دل تنگ می گردد
- شماره ٤٥٧: زدست تنگ بر بی برگ دنیا تنگ می گردد
- شماره ٤٥٨: از ان در خلوت معشوق بر من حال می گردد
- شماره ٤٥٩: دل از گفتار ناسنجیده بی آرام می گردد
- شماره ٤٦٠: دل صد پاره زان گرد می گلفام می گردد
- شماره ٤٦١: نشان یوسف گم گشته پیدا از تو می گردد
- شماره ٤٦٢: نگردد اشک در چشمی که حیران تو می گردد
- شماره ٤٦٣: زانفاس گرامی آنچه صرف آه می گردد
- شماره ٤٦٤: به احسان خانه از سیل حوادث رسته می گردد
- شماره ٤٦٥: زبالیدن ترا هر دم لباسی تازه می گردد
- شماره ٤٦٦: مگر قسمت مرا زان تیغ زخمی تازه می گردد؟
- شماره ٤٦٧: زشکر خنده پنهان او دل تازه می گردد
- شماره ٤٦٨: نگاه آشنا در چشم او بیگانه می گردد
- شماره ٤٦٩: دل آسوده در زیر فلک پیدا نمی گردد
- شماره ٤٧٠: سفیدی پرده دار چشم خونپالا نمی گردد
- شماره ٤٧١: دل چرخ بداختر نرم از یارب نمی گردد
- شماره ٤٧٢: دل عاشق به جور از یار دیرین برنمی گردد
- شماره ٤٧٣: خط از خون مانع آن غمزه کافر نمی گردد
- شماره ٤٧٤: برون آمد زلب چون حرف، دیگر برنمی گردد
- شماره ٤٧٥: دل دیوانه من از سپاهی بر نمی گردد
- شماره ٤٧٦: معانی اهل صورت را به گرد دل نمی گردد
- شماره ٤٧٧: نه از رحم است اگر نخجیر من بسمل نمی گردد
- شماره ٤٧٨: به الزام پیاپی مدعی ملزم نمی گردد
- شماره ٤٧٩: شود خرج زمین هر سر که سودایی نمی گردد
- شماره ٤٨٠: به زنجیر تعلق خلق را دست قضا بندد
- شماره ٤٨١: بجز چشمش که چشم از دیدن من از حیا بندد
- شماره ٤٨٢: چو احرام تماشای چمن آن سیمبر بندد
- شماره ٤٨٣: چمن پیرا نه گل را دسته در گلزار می بندد
- شماره ٤٨٤: دل سرگشته ما چرخ را بر کار می بندد
- شماره ٤٨٥: کدام آیینه رو احرام این میخانه می بندد؟
- شماره ٤٨٦: زحسن شوخ طرفی دیده های تر نمی بندد
- شماره ٤٨٧: نه تنها از نشاط می لب جانانه می خندد
- شماره ٤٨٨: عجب دارم که یار این نابسامان را به یاد آرد
- شماره ٤٨٩: خط مشکین او سودای عنبر را به جوش آرد
- شماره ٤٩٠: تو چون نوخط شوی طاوس جنت پر برون آرد
- شماره ٤٩١: زگردون عاقبت جان مصفا سر برون آرد
- شماره ٤٩٢: گه از خم، گه زساغر، گه زمینا سر برون آرد
- شماره ٤٩٣: چه خوش باشد خط از رخسار جانان سر برون آرد
- شماره ٤٩٤: خردکی رخت بتواند زموج می برون آرد؟
- شماره ٤٩٥: سر منصور بار آن تیغ بی زنهار می آرد
- شماره ٤٩٦: تماشای بتان از چشم خون بسیار می آرد
- شماره ٤٩٧: زخاطر ریشه غم دور ساغر بر نمی آرد
- شماره ٤٩٨: زدام عشق عاشق را سفر بیرون نمی آرد
- شماره ٤٩٩: قبول خاطر از نظاره منظور می بارد
- شماره ٥٠٠: سخن از لب فزون زان چشم چون بادام می بارد
- شماره ٥٠١: زمژگان که ناخن در فضای سینه می بارد؟
- شماره ٥٠٢: کسی تاب خدنگ غمزه آن دلربا دارد
- شماره ٥٠٣: مغیلان پای نازک طینتان را در حنا دارد
- شماره ٥٠٤: کجا رخسار او تاب نگاه آشنا دارد؟
- شماره ٥٠٥: توانگر در دل از سامان خود آزارها دارد
- شماره ٥٠٦: از ان سرو از درختان سرفرازی بیشتر دارد
- شماره ٥٠٧: مجو آسایش از دل تا مرادی در نظر دارد
- شماره ٥٠٨: خوشا چشمی که بر روی عرقناکی نظر دارد
- شماره ٥٠٩: اگرچه نطق در هر نکته صد تنگ شکر دارد
- شماره ٥١٠: اگرچه دست بر تاراج دل هر خوش کمر دارد
- شماره ٥١١: مرا زنگ ملال از دل شراب ناب بردارد
- شماره ٥١٢: دل عاشق کی از زلف معنبر دست بردارد؟
- شماره ٥١٣: سر عاشق زتن کی هر می کم زور بردارد؟
- شماره ٥١٤: مرا از خاک کی آن قامت چالاک بردارد؟
- شماره ٥١٥: نظر چون موشکاف از زلف عنبر فام بردارد؟
- شماره ٥١٦: دل پرخون کجا از جسم پا در گل خبر دارد؟
- شماره ٥١٧: نظربازی که چشم پرخماری در نظر دارد
- شماره ٥١٨: اگرچه هر گلی زین گلستان جای دگر دارد
- شماره ٥١٩: ز گلهای چمن هر کس وفاداری طمع دارد
- شماره ٥٢٠: مرا خرسندی از سامان دنیا محتشم دارد
- شماره ٥٢١: لب خوش بوسه ای در تنگنای حیرتم دارد
- شماره ٥٢٢: به ذوقی تکیه بر شمشیر جسم لاغرم دارد
- شماره ٥٢٣: مرا از لاف نه عجز سخن کوته زبان دارد
- شماره ٥٢٤: چه غم دیوانه ما از گزند آسمان دارد؟
- شماره ٥٢٥: من و حسنی که نیل چشم زخم از آسمان دارد
- شماره ٥٢٦: مرا نازک نهالی قصد جان ناتوان دارد
- شماره ٥٢٧: مرا فکر غریب آواره دایم از وطن دارد
- شماره ٥٢٨: مه ناشسته رو کی رتبه دلدار من دارد؟
- شماره ٥٢٩: اگرچه لاله من ریشه در خاک چمن دارد
- شماره ٥٣٠: لباس عاریت پیش از طلب انداختن دارد
- شماره ٥٣١: خضر چشم حیات از آب حیوان سخن دارد
- شماره ٥٣٢: نفس یک پا درون خانه، یک پا در برون دارد
- شماره ٥٣٣: کجا پروای ما سرگشتگان آن مه جبین دارد؟
- شماره ٥٣٤: دل رنگین لباسان تیرگی را در کمین دارد
- شماره ٥٣٥: سر شوریده من هر نفس صد آرزو دارد
- شماره ٥٣٦: سمندر داغها از آتش رخسار او دارد
- شماره ٥٣٧: زچشم بد خدا آن پاک دامن را نگه دارد
- شماره ٥٣٨: چسان مژگان خونین گریه ما را نگه دارد؟
- شماره ٥٣٩: دل بی دست و پا چون آه سوزان را نگه دارد؟
- شماره ٥٤٠: گریبان دلم را نعره مستانه ای دارد
- شماره ٥٤١: دلی کز زلف او شیرازه جمعیتی دارد
- شماره ٥٤٢: دگر هر ذره خاکم هوای کشوری دارد
- شماره ٥٤٣: دل بی طالع ما دلربای غافلی دارد
- شماره ٥٤٤: مرا پاس ادب زان آستان مهجور می دارد
- شماره ٥٤٥: چه پروا داغ من از دیده های شور می دارد؟
- شماره ٥٤٦: چه باک از عاشق بی باک آن طناز می دارد؟
- شماره ٥٤٧: لب نانی که از دامان سایل باز می دارد
- شماره ٥٤٨: به قامت سرو را از قد کشیدن باز می دارد
- شماره ٥٤٩: کجا از تیغ سرگرم محبت باک می دارد؟
- شماره ٥٥٠: خیال تیغ سیرابش مرا جان تازه می دارد
- شماره ٥٥١: دل بی غم نصیب از نقطه سودا نمی دارد
- شماره ٥٥٢: هنرور را هنر گرد غم از دل برنمی دارد
- شماره ٥٥٣: زآه عاشقان اندیشه ای اختر نمی دارد
- شماره ٥٥٤: تمنای فروغ آن ماه سیما برنمی دارد
- شماره ٥٥٥: دل بیمار من ناز مداوا برنمی دارد
- شماره ٥٥٦: عرق رخسار آن خورشید طلعت بر نمی دارد
- شماره ٥٥٧: نظر عاشق به خط زان روی انور برنمی دارد
- شماره ٥٥٨: شکوه عشق را گردون گردان برنمی دارد
- شماره ٥٥٩: دو روزی بیش جان سنگینی تن بر نمی دارد
- شماره ٥٦٠: دل حق جو نظر بر عالم باطل نمی دارد
- شماره ٥٦١: بجز تشویش خاطر عالم فانی نمی دارد
- شماره ٥٦٢: فروغ دل مرا از نور مهر و مه غنی دارد
- شماره ٥٦٣: دل رم کرده ناخوش آستین افشاندنی دارد
- شماره ٥٦٤: به ذوق آشتی از دوستان رنجیدنی دارد
- شماره ٥٦٥: بدن را در زمین هرگز روان پاک نگذارد
- شماره ٥٦٦: به هر محفل بهشتی روی من منزل کجا گیرد؟
- شماره ٥٦٧: مکن بر نفس رحمت با تو چون راه جفا گیرد
- شماره ٥٦٨: سبکسیر توکل کی پی هر رهنما گیرد؟
- شماره ٥٦٩: زدیدار تو از یوسف زلیخا مهر برگیرد
- شماره ٥٧٠: به حسن نقش از ان نقاش هر کس چشم برگیرد
- شماره ٥٧١: زبیتابان کجا آن مست بی پروا خبر گیرد؟
- شماره ٥٧٢: زبی مغزی هواجویی که دنبال هوس گیرد
- شماره ٥٧٣: دل عاشق چه لذت از بهشت جاودان گیرد؟
- شماره ٥٧٤: زدلسوزان که را دارم که جا در انجمن گیرد؟
- شماره ٥٧٥: حدیث تلخ را جاهل شراب ناب می گیرد
- شماره ٥٧٦: به خواب آن چشم دل از عاشق ناشاد می گیرد
- شماره ٥٧٧: سخن رنگ اثر از سینه افگار می گیرد
- شماره ٥٧٨: چو شاهین بر سر دست آن شکار انداز می گیرد
- شماره ٥٧٩: دل از عاشق به شرم آن نرگس غماز می گیرد
- شماره ٥٨٠: شعور از زاهد خشک آن لب می نوش می گیرد
- شماره ٥٨١: زخون خویش تیغ دشمن من رنگ می گیرد
- شماره ٥٨٢: نه از خط زنگ آن رخساره گلرنگ می گیرد
- شماره ٥٨٣: به ابرام آن که از دنیاپرستان کام می گیرد
- شماره ٥٨٤: غباری از بیابان جنون بالا نمی گیرد
- شماره ٥٨٥: علایق دامن آزاده ما را نمی گیرد
- شماره ٥٨٦: تن آسانی عنان زندگانی را نمی گیرد
- شماره ٥٨٧: زآه و دود عاشق حسن را کلفت نمی گیرد
- شماره ٥٨٨: فسون صبر در دلهای پرخون در نمی گیرد
- شماره ٥٨٩: کسی از زلف پریشان خونبهای دل نمی گیرد
- شماره ٥٩٠: دل آزاده را هرگز غم عالم نمی گیرد
- شماره ٥٩١: زخونم رنگ آن رخساره گلگون نمی گیرد
- شماره ٥٩٢: چه دارد عالم فانی که استغنا توانم زد؟
- شماره ٥٩٣: اگرچه خاکسارم بر جهان پا می توانم زد
- شماره ٥٩٤: به خلوت هر که رخت از حلقه جمعیت اندازد
- شماره ٥٩٥: جنونی کو که آتش در دل پرشورم اندازد؟
- شماره ٥٩٦: شکر در آب گوهر لعل خندان تو اندازد
- شماره ٥٩٧: زپا عشاق را آن نرگس مستانه اندازد
- شماره ٥٩٨: شکوه عقل را بسیاری گفتار کم سازد
- شماره ٥٩٩: زخود هر کس که بیرون رفت کی با همرهان سازد؟
- شماره ٦٠٠: به رغبت با خم زلفش دل بیتاب می سازد
- شماره ٦٠١: مرا پیمانه کی سیر از شراب ناب می سازد؟
- شماره ٦٠٢: محبت حسن را سرگرم در بیداد می سازد
- شماره ٦٠٣: محبت سنگ خارا را ز اهل درد می سازد
- شماره ٦٠٤: شود آسوده هر کس در جوانی کار می سازد
- شماره ٦٠٥: جمالت دیده ها را مطلع انوار می سازد
- شماره ٦٠٦: چراغ حسن را دامان خط مستور می سازد
- شماره ٦٠٧: نمک داغ مرا چون مرهم کافور می سازد
- شماره ٦٠٨: برای رزق من گردون عبث تدبیر می سازد
- شماره ٦٠٩: دل خام مرا رخسار آتشناک می سازد
- شماره ٦١٠: غم من عالم بیدرد را غمخواره می سازد
- شماره ٦١١: زشکر خنده لعل او روان را تازه می سازد
- شماره ٦١٢: لبش از خنده دندان نما جان تازه می سازد
- شماره ٦١٣: فرنگی طلعتی کز دین مرا بیگانه می سازد
- شماره ٦١٤: به داغی عشق کار مردم دیوانه می سازد
- شماره ٦١٥: خمار باده مهر دوستان را کینه می سازد
- شماره ٦١٦: سرشک گرم با مژگان و چشم تر نمی سازد
- شماره ٦١٧: زشوق عالم بالا روان با تن نمی سازد
- شماره ٦١٨: دماغ خشک ما را باده رنگین نمی سازد
- شماره ٦١٩: مکن کاری که از جورت دل اندوهگین لرزد
- شماره ٦٢٠: قدح لبریز چون شد از شراب ناب می لرزد
- شماره ٦٢١: به مقدار بصیرت خاطر آگاه می لرزد
- شماره ٦٢٢: مرا چون دل تپد در بر، دل جانانه می لرزد
- شماره ٦٢٣: دل ما بر سیه روزان فقر از خود فزون سوزد
- شماره ٦٢٤: سرشک گرم در چشم تر من خواب می سوزد
- شماره ٦٢٥: اگرچه شمع کافوری خرد در خانه می سوزد
- شماره ٦٢٦: خمار می مرا در گوشه میخانه می سوزد
- شماره ٦٢٧: کدامین روز بر حالم دل خارا نمی سوزد؟
- شماره ٦٢٨: مرا صد آه یکبار از دل صد چاک می خیزد
- شماره ٦٢٩: غبار تیره بختی از دهان شکوه می خیزد
- شماره ٦٣٠: ز ماتمخانه ما نغمه عشرت کجا خیزد؟
- شماره ٦٣١: ز اشک دیده بیدرد زنگ از دل کجا خیزد؟
- شماره ٦٣٢: به مستی آه خون آلود از دل بیشتر خیزد
- شماره ٦٣٣: زرفتارت امان از عالم ایجاد برخیزد
- شماره ٦٣٤: زدین ناقصم از سبحه استغفار برخیزد
- شماره ٦٣٥: مسیحا از سر بالین من رنجور برخیزد
- شماره ٦٣٦: خوشا افتاده ای کز خاک ره چالاک برخیزد
- شماره ٦٣٧: مرا آن روز از آیینه دل زنگ برخیزد
- شماره ٦٣٨: به عزم رقص چون سرو قباپوش تو برخیزد
- شماره ٦٣٩: نشد از دل غبار از شیشه و پیمانه برخیزد
- شماره ٦٤٠: کجا تدبیر پیران کهنسال از جوان خیزد؟
- شماره ٦٤١: کجا بی باده زنگ از خاطر اندوهگین خیزد؟
- شماره ٦٤٢: زرخسار تو رنگ از گلشن ایجاد می خیزد
- شماره ٦٤٣: مرا از دل زقرب خط دلبر دود می خیزد
- شماره ٦٤٤: زسوز دل مرا از چشم گریان دود می خیزد
- شماره ٦٤٥: مرا اسباب عشرت از دل دیوانه می خیزد
- شماره ٦٤٦: دل هر کس به تعظیم سخن از جا نمی خیزد
- شماره ٦٤٧: زدل زنگ ملال از باده احمر نمی خیزد
- شماره ٦٤٨: غبار غم به می از جان غم پرور نمی خیزد
- شماره ٦٤٩: که می نالد که آه از جان شیدا برنمی خیزد؟
- شماره ٦٥٠: سیاهی از دل چون گلخن ما برنمی خیزد
- شماره ٦٥١: غبار من زسیل نوبهاران برنمی خیزد
- شماره ٦٥٢: به کشت خشمگینان آتش از ابر بلا ریزد
- شماره ٦٥٣: ترا از ساده لوحی هر که گل در پیرهن ریزد
- شماره ٦٥٤: گل اندامی که در پیراهن من خار می ریزد
- شماره ٦٥٥: به مستی بی طلب بوس از دهان یار می ریزد
- شماره ٦٥٦: مسلسل حرف از ان مژگان خوش تقریر می ریزد
- شماره ٦٥٧: کجا خون مرا آن ساقی طناز می ریزد؟
- شماره ٦٥٨: غمی هر دم به دل از سینه صد چاک می ریزد
- شماره ٦٥٩: زیاد آن ستمگر از رخ من رنگ می ریزد
- شماره ٦٦٠: اگر در دام او اشکی دل دیوانه می ریزد
- شماره ٦٦١: به دلهای فگار آن لعل روشن گوهر آویزد
- شماره ٦٦٢: هلال عید از گردون زنگاری هویدا شد
- شماره ٦٦٣: زپیری حرص دنیا نفس طامع را دو بالا شد
- شماره ٦٦٤: فروغ حسن یار از چهره گلزار پیدا شد
- شماره ٦٦٥: زروی لاله رنگت آب رونق از چمنها شد
- شماره ٦٦٦: اگر ناقص به روشن گوهری واصل تواند شد
- شماره ٦٦٧: حجاب آسمان کی مانع ما می تواند شد؟
- شماره ٦٦٨: که ساکن در دل ویرانه ما می تواند شد؟
- شماره ٦٦٩: ز اکسیر قناعت خاک شکر می تواند شد
- شماره ٦٧٠: که با قد دو تا از مرگ غافل می تواند شد؟
- شماره ٦٧١: چنین گر آتشین از باده آن رخسار خواهد شد
- شماره ٦٧٢: به این عنوان اگر روی تو آتشناک خواهد شد
- شماره ٦٧٣: گل از نشو و نماگر این چنین برجسته خواهد شد
- شماره ٦٧٤: نصیب از نعمت بسیار دیگرگون نخواهد شد
- شماره ٦٧٥: زنور عارضش هر ذره ای خورشید منظر شد
- شماره ٦٧٦: به دل باشد گران چشمی که بی اشک دمادم شد
- شماره ٦٧٧: نگار نوخطی رام نگاه صید بندم شد
- شماره ٦٧٨: رگ جانها به هم پیوسته شد زلف پریشان شد
- شماره ٦٧٩: ز خط رویش چراغ دیده شب زنده داران شد
- شماره ٦٨٠: دل تاریک من روشن زفیض صبحگاهی شد
- شماره ٦٨١: زدل طرفی نبستی در جهان گل چه خواهی شد؟
- شماره ٦٨٢: بهار نوجوانی رفت، کی دیوانه خواهی شد؟
- شماره ٦٨٣: اگر از خال لب مهر دهان من نخواهی شد
- شماره ٦٨٤: گریبان چاکی عشاق از ذوق فنا باشد
- شماره ٦٨٥: بهشت و دوزخ ما هجر و وصل آن پسر باشد
- شماره ٦٨٦: غرور نوخطان افزون زخوبان دگر باشد
- شماره ٦٨٧: به مقدار تمنا داغ در دل جلوه گر باشد
- شماره ٦٨٨: دل آزاد طبعان فارغ از قید هوس باشد
- شماره ٦٨٩: لب نو خط جانان دور باش بوالهوس باشد
- شماره ٦٩٠: مرا پیغام لطفی از زبان خامه بس باشد
- شماره ٦٩١: اگر جان دربهای می دهی بر می ستم باشد
- شماره ٦٩٢: دمی کز روی آگاهی بود تیغ دودم باشد
- شماره ٦٩٣: خوشا دردی که از چشم بداندیشان نهان باشد
- شماره ٦٩٤: مرا دوری به جای خویش با آن سیمتن باشد
- شماره ٦٩٥: چه امید برومندی مرا زان سیمتن باشد؟
- شماره ٦٩٦: اگر فتح جگرداران به تیغ افراختن باشد
- شماره ٦٩٧: دمی چون صبح می خواهم درین عالم زمن باشد
- شماره ٦٩٨: کیم من تا سلیمان میهمان خوان من باشد؟
- شماره ٦٩٩: در آغاز محبت خاطر عاشق غمین باشد
- شماره ٧٠٠: ز ابروی تو دل گردد زره، گر آهنین باشد
- شماره ٧٠١: به خاک و خون کشیدی ز انتظارم، این چنین باشد!
- شماره ٧٠٢: خوشا رندی که در میخانه اش آن آبرو باشد
- شماره ٧٠٣: من ناکس کیم تا در سرشتم آرزو باشد؟
- شماره ٧٠٤: نهان در ابر دایم آفتاب زندگی باشد
- شماره ٧٠٥: ز فرمان قضا گردنکشی دیوانگی باشد
- شماره ٧٠٦: به مستی از ته دل آدمی خشنود می باشد
- شماره ٧٠٧: دو شب از ماه نو سالی به عید امید می باشد
- شماره ٧٠٨: نگاه نرگس نیلوفری خونخوار می باشد
- شماره ٧٠٩: پرستاری دل افگار را دشوار می باشد
- شماره ٧١٠: طلبکار خدا را درد دل بسیار می باشد
- شماره ٧١١: تو پنداری دل خوش در جهان بسیار می باشد
- شماره ٧١٢: حضور قلب کی در سینه پرشور می باشد؟
- شماره ٧١٣: گل بی خار را شبنم زچشم شور می باشد
- شماره ٧١٤: بهار زندگانی با خزان همدوش می باشد
- شماره ٧١٥: دل بی آرزو آسوده از تشویش می باشد
- شماره ٧١٦: صفا دارد جهان تا دل زکلفت پاک می باشد
- شماره ٧١٧: گرفتاری به قدر رشته آمال می باشد
- شماره ٧١٨: زسالک شکوه پردازی نه شرط راه می باشد
- شماره ٧١٩: زدوری بیش وصل دلبران جانکاه می باشد
- شماره ٧٢٠: خرابیهای ظاهر حافظ دیوانه می باشد
- شماره ٧٢١: دل یکرنگ در غمخانه دنیا نمی باشد
- شماره ٧٢٢: بهشتی بی دماغان را به از خلوت نمی باشد
- شماره ٧٢٣: دل پر آرزو خالی زشور و شر نمی باشد
- شماره ٧٢٤: شراب بیخودی در شیشه و ساغر نمی باشد
- شماره ٧٢٥: اثر آه و فغان را در دل خرم نمی باشد
- شماره ٧٢٦: گلستان ارم جز عارض جانان نمی باشد
- شماره ٧٢٧: نظرگاهی مرا غیر از دل روشن نمی باشد
- شماره ٧٢٨: حصاری آدمی را به زهمواری نمی باشد
- شماره ٧٢٩: سخن را از خموشی پرده بر رو گر دهن پوشد
- شماره ٧٣٠: دل ظالم از آب چشم مظلومان نیندیشد
- شماره ٧٣١: زجوش مغز مستان را به سردستار می رقصد
- شماره ٧٣٢: سبک مغزی کز اسباب جهان بر خویش می بالد
- شماره ٧٣٣: خط شبرنگ از ان لعل لب گلرنگ می بالد
- شماره ٧٣٤: نسیم مصر با صد کاروان یوسف لقا آمد
- شماره ٧٣٥: به ناز افراختی قامت فلکها در سجود آمد
- شماره ٧٣٦: نماند بر زمین هر کس به طینت خاکسار آمد
- شماره ٧٣٧: بده ساقی می گلگون که ایام بهار آمد
- شماره ٧٣٨: در و دیوار در وجد از نسیم نوبهار آمد
- شماره ٧٣٩: زمین و آسمان از ناله من در خروش آمد
- شماره ٧٤٠: شدم آسوده تا از دیده اشک لاله رنگ آمد
- شماره ٧٤١: زدلسوزان مرا بر سر همین داغ جنون آمد
- شماره ٧٤٢: خرد از سر زجوش شعله سودا برون آمد
- شماره ٧٤٣: به عنوانی از ان لب خط جان پرور برون آمد
- شماره ٧٤٤: به دور خط زشرم آن لعل جان پرور برون آمد
- شماره ٧٤٥: به طوف خاک من گر آن سراپا ناز می آمد
- شماره ٧٤٦: چنین ساقی اگر دور شراب ناب گرداند
- شماره ٧٤٧: نه آن مرغم که گرد عالمم پرواز گرداند
- شماره ٧٤٨: نه از رحم است اگر رخسار جانان رنگ گرداند
- شماره ٧٤٩: نه هر پیمانه ای از حال خود ما را بگرداند
- شماره ٧٥٠: زخود بیگانگی را آشنایی عشق می داند
- شماره ٧٥١: زمین را وحشی رم کرده یک کف خاک می داند
- شماره ٧٥٢: کجا داغ جنون را قدر هر فرزانه می داند؟
- شماره ٧٥٣: زبی پروایی آن بیدرد قدر ما نمی داند
- شماره ٧٥٤: چه شد قدر مرا گر چرخ دون پرور نمی داند؟
- شماره ٧٥٥: بهار عارض او را به سامان کس نمی داند
- شماره ٧٥٦: چه شد گر خصم بداختر بهای من نمی داند؟
- شماره ٧٥٧: دل دیوانه من دوست از دشمن نمی داند
- شماره ٧٥٨: زنقش آرزو دل پاک گردیدن نمی داند
- شماره ٧٥٩: زگرمی خون من جوهر به تیغ او بسوزاند
- شماره ٧٦٠: اگر ته جرعه خود یار بر خاک من افشاند
- شماره ٧٦١: که در عیش و طرب پیوسته در دار فنا ماند؟
- شماره ٧٦٢: در آن دل از هلاک عشقبازان غم کجا ماند؟
- شماره ٧٦٣: ز اسباب جهان حسرت به دنیادار می ماند
- شماره ٧٦٤: زخون خوردن اثرهای نمایان باز می ماند
- شماره ٧٦٥: نصیب خویش هر کس یافت در دنیا نمی ماند
- شماره ٧٦٦: دل از غش صاف چون گردید در دنیا نمی ماند
- شماره ٧٦٧: زدوزخ گرمی هنگامه صحبت نمی ماند
- شماره ٧٦٨: زدل در سینه غیر از آه غم پرور نمی ماند
- شماره ٧٦٩: سخن پوشیده در لعل لب جانان نمی ماند
- شماره ٧٧٠: به دل مژگان آن ناآشنا پنهان نمی ماند
- شماره ٧٧١: دهان تنگ آن شیرین پسر پنهان نمی ماند
- شماره ٧٧٢: سر شوریده را فکر سرانجامی نمی ماند
- شماره ٧٧٣: زآتش گل به اعجاز رخ نیکو برویاند
- شماره ٧٧٤: حباب و موج را هر کس که از دریا جدا بیند
- شماره ٧٧٥: رخ بهبود کار خویش آن غافل چسان بیند؟
- شماره ٧٧٦: همین سرگشتگی چشم حریص از مال می بیند
- شماره ٧٧٧: کسی کز عقل وحشی شد چون مجنون بد نمی بیند
- شماره ٧٧٨: زحیرت عاشق از نظاره اغیار گل چیند
- شماره ٧٧٩: زسنگ کودکان از پا دل دیوانه ننشیند
- شماره ٧٨٠: زخون دل شراب، از پاره دل کن کباب خود
- شماره ٧٨١: تو از نام بلند ای نوجوان بردار کام خود
- شماره ٧٨٢: کسی تا کی خورد چون شمع رزق از استخوان خود؟
- شماره ٧٨٣: به بی برگی قناعت می کنم تا نوبهار آید
- شماره ٧٨٤: به همت کشتی تن را شکستم تا چه پیش آید
- شماره ٧٨٥: نه چندان است شوق من که از دل بر زبان آید
- شماره ٧٨٦: کجا از هر مقلد کار ارباب بیان آید؟
- شماره ٧٨٧: به مهر و مه کجا از مغز ما سودا برون آید؟
- شماره ٧٨٨: کجا آسان زقید جسم پای دل برون آید؟
- شماره ٧٨٩: به امید چه از تن غافلان را جان برون آید؟
- شماره ٧٩٠: زقید جسم جانهای عزیز آسان برون آید
- شماره ٧٩١: اگر طوفان زچشم خونفشان من برون آید
- شماره ٧٩٢: گر از نظاره خورشید در چشم آب می آید
- شماره ٧٩٣: مرا از غفلت خود بر سر این بیداد می آید
- شماره ٧٩٤: به گوشم ناله اغیار دردآلود می آید
- شماره ٧٩٥: غم عالم به دل از دیده خونبار می آید
- شماره ٧٩٦: دل از مژگان خواب آلود در زنهار می آید
- شماره ٧٩٧: درین صحرا که یارب از پی نخجیر می آید؟
- شماره ٧٩٨: به قتل من چنان بیتاب آن شمشیر می آید
- شماره ٧٩٩: به آیین تمام از خم شراب صاف می آید
- شماره ٨٠٠: شود پاک از گنه هر کس به کوی عشق می آید