غزلیات
- شماره ١: بکشت غمزه آن شوخ بی گناه مرا
- شماره ٢: ز حد گذشت جدائی ز حد گذشت جفا
- شماره ٣: شوریده کرد شیوه آن نازنین مرا
- شماره ٤: در ما به ناز می نگرد دلربای ما
- شماره ٥: ای خط و خال خوشت مایه سودای ما
- شماره ٦: میکند سلسله زلف تو دیوانه مرا
- شماره ٧: میزند غمزه مرد افکن او تیر مرا
- شماره ٨: کرد فارغ گل رویت ز گلستان ما را
- شماره ٩: دلا با مغان آشنائی طلب
- شماره ١٠: دارم بتی به چهره صد ماه و آفتاب
- شماره ١١: لطف تو از حد برون حسن تویی منتهاست
- شماره ١٢: خوشا کسیکه ز عشقش دمی رهائی نیست
- شماره ١٣: جفا مکن که جفا رسم دلربائی نیست
- شماره ١٤: دلداده را ز تیر ملامت گزند نیست
- شماره ١٥: ما را ز شوق یار بغیر التفات نیست
- شماره ١٦: ترک سر مستم که ساغر میگرفت
- شماره ١٧: رمید صبر و دل از من چو دلنواز برفت
- شماره ١٨: سیاه چرده بتم را نمک ز حد بگذشت
- شماره ١٩: ز سنبلی که عذارت بر ارغوان انداخت
- شماره ٢٠: مرا ز وصل تو حاصل بجز تمنا نیست
- شماره ٢١: دگر برون شدنم زین دیار ممکن نیست
- شماره ٢٢: جانا بیا که بی تو دلم را قرار نیست
- شماره ٢٣: حاصل ز زندگانی ما جز وبال نیست
- شماره ٢٤: هرگز دلم ز کوی تو جائی دگر نرفت
- شماره ٢٥: در خانه تا قرابه ما پر شراب نیست
- شماره ٢٦: دلی که بسته زنجیر زلف یاری نیست
- شماره ٢٧: بیش از این برگ فراق رخ جانانم نیست
- شماره ٢٨: سر نخوانیم که سودا زده موئی نیست
- شماره ٢٩: نه به ز شیوه مستان طریق ورائی هست
- شماره ٣٠: دوشم غم تو ملک سویدا گرفته بود
- شماره ٣١: ز من مپرس که بر من چه حال میگذرد
- شماره ٣٢: دردا که درد ما به دوائی نمیرسد
- شماره ٣٣: نسیم خاک مصلی و آب رکن آباد
- شماره ٣٤: دلم ز عشق تبرا نمی تواند کرد
- شماره ٣٥: ساقیا باز خرابیم بده جامی چند
- شماره ٣٦: ترا که گفت که با ما وفا نشاید کرد
- شماره ٣٧: نقش روی توام از پیش نظر می نرود
- شماره ٣٨: گرم عنایت او در بروی بگشاید
- شماره ٣٩: دوش اشگم سر به جیحون میکشید
- شماره ٤٠: هرگز کسی به خوبی چون یار ما نباشد
- شماره ٤١: دوش لعلت نفسی خاطر ما خوش میکرد
- شماره ٤٢: مردیم و یار هیچ عنایت نمیکند
- شماره ٤٣: ز کوی یار زمانی کرانه نتوان کرد
- شماره ٤٤: بی روی یار صبر میسر نمی شود
- شماره ٤٥: سعادت روی با دین تو دارد
- شماره ٤٦: لعل نوشینش چو خندان میشود
- شماره ٤٧: باد صبا جیب سمن برگشاد
- شماره ٤٨: کجا کسیکه مرا مژده چمانه دهد
- شماره ٤٩: سپیده دم به صبوحی شراب خوش باشد
- شماره ٥٠: جوقی قلندرانیم بر ما قلم نباشد
- شماره ٥١: شرم دار ایدل از این دهر رهائی تا چند
- شماره ٥٢: دلم زین بیش غوغا بر نتابد
- شماره ٥٣: ز سوز عشق من جانت بسوزد
- شماره ٥٤: وداع کعبه جان چون توان کرد
- شماره ٥٥: عاشق شوریده ترک یار نتوانست کرد
- شماره ٥٦: علی الصباح که نرگس پیاله بردارد
- شماره ٥٧: خرم آن کس که غم عشق تو در دل دارد
- شماره ٥٨: ناگاه هوش و صبر من آن دلربا ببرد
- شماره ٥٩: پیوسته چشم شوخت ما را فکار دارد
- شماره ٦٠: یار پیمان شکنم با سر پیمان آمد
- شماره ٦١: باز ترک عهد و پیمان کرده بود
- شماره ٦٢: از دم جان بخش نی دل را صفائی میرسد
- شماره ٦٣: دل همان به که گرفتار هوائی باشد
- شماره ٦٤: دوش عقلم هوس وصل تو شیدا میکرد
- شماره ٦٥: دوش سلطان خیالش باز غوغا کرده بود
- شماره ٦٦: جوق قلندرانیم در ما ریا نباشد
- شماره ٦٧: میپزد باز سرم بیهده سودای دگر
- شماره ٦٨: مرا دلیست گرفتار خطه شیراز
- شماره ٦٩: چمن دل بردن آیین میکند باز
- شماره ٧٠: با ما نکرد آن بت سرکش وفا هنوز
- شماره ٧١: قصه درد دل و غصه شبهای دراز
- شماره ٧٢: بی یار دل شکسته و دور از دیار خویش
- شماره ٧٣: در این چنین سره فصلی و نوبهاری خوش
- شماره ٧٤: وصل جانان باشدم جان گو مباش
- شماره ٧٥: نه بر هرخان و خاقان میبرم رشک
- شماره ٧٦: ای ترک چشم مستت بیمار خانه دل
- شماره ٧٧: گوئی آن یار که هر دو ز غمش خسته تریم
- شماره ٧٨: حال خود بس تباه می بینم
- شماره ٧٩: ما سریر سلطنت در بینوائی یافتیم
- شماره ٨٠: یارب از کرده به لطف تو پناه آوردیم
- شماره ٨١: منم اسیر و پریشان ز یار خود محروم
- شماره ٨٢: باز در میکده سر حلقه رندان شده ام
- شماره ٨٣: قصد آن زلفین سرکش کرده ام
- شماره ٨٤: هرگه که شبی خود را در میکده اندازیم
- شماره ٨٥: از حد گذشت درد و به درمان نمیرسیم
- شماره ٨٦: ما که رندان کیسه پردازیم
- شماره ٨٧: ما گدایان بعد از این از کار و بار آسوده ایم
- شماره ٨٨: رفتم از خطه شیراز و به جان در خطرم
- شماره ٨٩: بیش از این بد عهد و پیمانی مکن
- شماره ٩٠: دلا باز آشفته کاری مکن
- شماره ٩١: در خود نمی بینم که من بی او توانم ساختن
- شماره ٩٢: منگر به حدیث خرقه پوشان
- شماره ٩٣: خدایا تو ما را صفائی بده
- شماره ٩٤: ای عاشقان رویت بر مهر دل نهاده
- شماره ٩٥: باز فکند در چمن، بلبل مست غلغله
- شماره ٩٦: مرا دلیست ره عافیت رها کرده
- شماره ٩٧: مبارکست نظر بر تو بامداد پگاه
- شماره ٩٨: بدین صفت سر و چشمی و قد و بالائی
- شماره ٩٩: خوش بود گر تو یار ما باشی
- شماره ١٠٠: افتاده بازم در سر هوائی
- شماره ١٠١: زهی لعل لبت درج لئالی
- شماره ١٠٢: دارد به سوی یاری مسکین دلم هوائی
- شماره ١٠٣: زلفت به پریشانی دل برد به پیشانی
- شماره ١٠٤: عزم کجا کرده ای باز که برخاستی
- شماره ١٠٥: گر آن مه را وفا بودی چه بودی
- شماره ١٠٦: خم ابروی او در جانفزائی