حور و شاعر
در جواب نظم گوته موسوم به «حور و شاعر»
حور:
نه به باده میل داری نه به من نظر گشائی
عجب این که تو ندانی ره و رسم آشنائی
همه ساز جستجوئی همه سوز آرزوئی
نفسی که می گدازی غزلی که می سرائی
بنوای آفریدی چه جهان دلگشائی
که ارم بچشمم آید چو طلسم سیمیائی؟
شاعر:
دل رهروان فریبی به کلام نیش داری
مگر این که لذت او نرسد به نوک خاری
چه کنم که فطرت من به مقام در نسازد
دل ناصبور دارم چو صبا به لاله زاری
چو نظر قرار گیرد به نگار خوبروئی
تپد آن زمان دل من پی خوبتر نگاری
ز شرر ستاره جویم ز ستاره آفتابی
سر منزلی ندارم که بمیرم از قراری
چو ز باده ی بهاری قدحی کشیده خیزم
غزلی دگر سرایم به هوای نوبهاری
طلبم نهایت آن که نهایتی ندارد
به نگاه ناشکیبی به دل امیدواری
دل عاشقان بمیرد به بهشت جاودانی
نه نوای دردمندی نه غمی نه غمگساری