شماره ٤٧: در همه مملکت مرا جانیست
در همه مملکت مرا جانیست
هر زمان پای بند جانانیست
در کنارم به جای دمسازی
تا سحرگه ز دیده طوفانیست
در کجا می خورد مرا غم عشق
در همه خانه ام یکی تا نیست
یک دم از درد عشق ناساید
دادم انصاف رنج کش جانیست
گفتم او را که صبر کن که به صبر
هر غمی را که هست پایانیست
این همه هست کاشکی باری
کار او را سری و سامانیست