شماره ٢٣٧: درمان دل خود از که جویم
درمان دل خود از که جویم
افسانه خویش با که گویم
تخمی که نروید آن چه کارم
چیزی که نیابم آن چه جویم
آورد فراق زردرویی
دور از رخت ای صنم به رویم
ای یوسف عصر بی رخ تو
بیت الاحزان شدست کویم
اندر ره حرص با دو همراه
چون بیم و امید چند پویم
من تشنه بر آن لبم وگر چند
بر چهره همی رود دو جویم
بی سنگ شدم ز فرقت آری
وقتست اگرنه سنگ و رویم