برف بهمنی
ای سیمگون رخت به سپیدی نشان برف
خویت به سان آتش و رویت به سان برف
ای تازه گل که در مه بهمن دمیده ای
نشکفته جز تو لاله و گل، در میان برف
در فصل برف، بزم جهان گرمی از تو یافت
آتش شنیده ای؟ که بود ارمغان برف؟
چون برف را به روی لطیف تو نسبتی است
ای جان عاشقان، منم از عاشقان برف
پشتم خمیده ماند ز بار گران عشق
چون شاخه ضعیف ز بار گران برف
مولود بهمنی تو و نامهربان دلت
آموخت سردی از دل نامهربان برف
اشکم کند حکایت باران بهمنی
گر، سرد مهری تو کند داستان برف
تا کی به اشک دیده من خنده میزنی
مانند آفتاب به اشک روان برف
جان مرا چو مهر فروزنده گرم کن
کاندر غم تو موی رهی شد به سان برف
١٣٢٥