بی نصیب
چو من به عشق گلی، کس به دهر خوار مباد!
به تیره روزی من، کس به روزگار مباد!
ز انتظار گلی، همچو غنچه تنگ دلم
که در بساط جهان، رسم انتظار مباد!
چها کشید دلم از خلاف وعده او
که کس به وعده خوبان، امیدوار مباد!
ز رنگ و بوی جوانی چه حاصلی بی دوست؟
مرا چو نیست گلی همنشین بهار مباد!
اگرچه رفت، غبارم به راه او برباد
ز گرد حادثه، بر دامنش غبار مباد!
دلم ز داغ جدایی، چو شمع میسوزد
به داغ هجر عزیزان، کسی دچار مباد!
به روزگار نصیب رهی به جز غم نیست
به بی نصیبی ما،کس به روزگار مباد!