از خود رمیده
چو گل ز دست تو جیب دریده ای دارم
چو لاله دامن در خون کشیده ای دارم
بحفظ جان بلادیده، سعی من بیجاست
که پاس خرمن آفت رسیده ای دارم
ز سرد مهری آن گل، چو برگهای خزان
رخ شکسته و رنگ پریده ای دارم
نسیم عیش، کجا بشکفد بهار مرا؟
که همچو لاله، دل داغدیده ای دارم
مرا ز مردم نااهل، چشم مردمی است
امیده میوه، ز شاخ بریده ای دارم
کجاست عشق جگرسوز اضطراب انگیز؟
که من بسینه، دل آرمیده ای دارم
صفا و گرمی جانم از آن بود که چو شمع
شرار آهی و خوناب دیده ای دارم
مرا چگونه بود تاب آشنائی خلق
که چون رهی، دل از خود رمیده ای دارم
اردیبهشت ١٣٢٨