داغ محرومی
ساختم با آتش دل، لاله زاری شد مرا
سوختم خار تعلق، نوبهاری شد مرا
سینه را چون گل زدم چاک اول از بی طاقتی
آخر از زندان تن، راه فراری شد مرا
نیکخوئی پیشه کن، تا از بدی ایمن شوی
کینه از دشمن بریدم، دوستداری شد مرا
هر چراغی در ره گم گشته ای افروختم
در شب تار عدم، شمع مزاری شد مرا
دل بداغ عشق خوش کردم، گل از خارم دمید
خو گرفتم با غم دل، غم گساری شد مرا
گوهر تنهائی از فیض جنون دارم بدست
گوشه ویرانه، گنج شاهواری شد مرا
کج نهادان را ز کس باور نیاید حرف راست
عیب خود بی پرده گفتم، پرده داری شد مرا
پیش پیکان بلا، سنگ مزارم شد سپر
جا به صحرای عدم کردم، حصاری شد مرا
چون نسوزم، شمع سان، کز داغ محرومی رهی
بر جگر هر شعله آهی، شراری شد مرا
آذرماه ١٣١٩