محنت سرای خاک
من کیستم؟ ز مردم دنیا رمیده ای
چون کوهسار، پای بدامن کشیده ای
از سوز دل، چو خرمن آتش گرفته ای
وز اشک غم، چو کشتی طوفان رسیده ای
چون شام، بی رخ تو بماتم نشسته ای
چون صبح، از غم تو گریبان دریده ای
سر کن نوای عشق، که از های و هوی عقل
آزرده ام، چو گوش نصیحت شنیده ای
رفت از قفای او دل از خود رمیده ام
بی تاب تر ز اشک بدامن دویده ای
ما را چو گردباد، ز راحت نصیب نیست
راحت کجا و خاطر ناآرمیده ای
بیچاره ای که چاره طلب میکند ز خلق
دارد امید میوه، ز شاخ بریده ای
از بس که خون فرو چکد از تیغ آسمان
ماند شفق، بدامن در خون کشیده ای
با جان تابناک، ز محنت سرای خاک
رفتیم، همچو قطره اشکی ز دیده ای
دردی که بهر جان رهی آفریده اند
یارب مباد قسمت هیچ آفریده ای
خرداد ١٣٢٨