سوگند
لاله روئی، بر گل سرخی نگاشت:
کز سیه چشمان، نگیرم دلبری،
از لب من کس نیابد بوسه ای،
وز کف من، کس ننوشد ساغری
تا نیفتد پایش اندر بندها
یاد کرد آن تازه گل سوگندها
ناگهان، باد صبا دامن کشان
سوی سرو و لاله و شمشاد رفت
فارغ از پیمان نگشته نازنین
کز نسیمی، برگ گل بر باد رفت
خنده زد گل، بر رخ دلبند او
+کآن چنان برباد شد سوگند او
شهریورماه ١٣٢٨