مریم سپید
عروس چمن، مریم تابناک
گرو برده از نوعروسان خاک
که او را بجز سادگی مایه نیست
نکوروی، محتاج پیرایه نیست
به رخ نور محض و به تن سیم ناب
به صافی چو اشک و به پاکی چو آب
به روشندلی، قطره شبنم است
به پاکیزگی، دامن مریم است
چنان نازک اندام و سیمینه تن
که سیمین تن نازک اندام من
سخنها کند به من از روی دوست
ز گیسوی او، بشنوم بوی دوست
به رخساره چون نازنین من است
نشانی، ز نازآفرین من است
بود جان ما، سرخوش از جام او
که ما را گلی هست، همنام او
گل من، نه تنها بدان رنگ و بوست
که پاکیزه دامان و پاکیزه خوست
قضا چون زند جام عمرم به سنگ
به داغم شود دیده ها، لاله رنگ
به خاک سیه، چون شود منزلم
بود داغ آن سیمتن بر دلم
بهاران چو گل از چمن بردمد
گل مریم از خاک من بردرمد
نوازد دل و جان غمناک را
پر از بوی مریم کند، خاک را
اردیبهشت ماه ١٣١٨