شماره ١٣: خسرو من چون به بارگاه (برآید)
خسرو من چون به بارگاه (برآید)
نعره و فریاد از سپاه (برآید)
عاشق صادق ز خان و (مان بگریزد)
مرد توانگر ز مال و (جاه برآید)
بر سر کویش نظاره (کن که هزاران)
یوسف مصری ز قعر (چاه برآید)
صبح چنان صادقست (در طلب او)
کز هوس روی او (پگاه برآید)
صومعه داران چو . . .
از همگان وافضیحتا(ه برآید)
غمزه او مست و . . .
هر که برون آید از . . . (برآید)
گر به مثل دیرتر ز خوا(ب بخیزد)
صبح در آن روز (چاشتگاه برآید)
آینه گر عکس او ز (دور ببیند)
از دل سنگش هزار (آه برآید)
مرده اگر یاد او کند ( به دل خاک )
بر سر خاکش (بسی گیاه برآید)
صبر کن ای دل . . .
کار برآید چو (سال و ماه برآید)
چون ز سر عشق او (کنند گناهی )
بوی عبادت ازان (گناه برآید)
ای دل سعدی نه . . .
سجده کن آنجا که . . .