" rel="stylesheet"/> "> ">

حکایت

یکی را ز مردان روشن ضمیر

امیر ختن داد طاقی حریر

ز شادی چو گلبرگ خندان شکفت

نپوشید و دستش ببوسید و گفت:

چه خوب است تشریف میر ختن

وز او خوب تر خرقه خویشتن

گر آزاده ای بر زمین خسب و بس

مکن بهر قالی زمین بوس کس