گلستان سعدی - باب دوم - در اخلاق درویشان

پیرمردی لطیف در بغداد

دختر خود بکفشدوزی داد

مردک سنگدل چنان بگزید

لب دختر که خون ازو بچکید

بامدادان پدر چنان دیدش

پیش داماد رفت و پرسیدش:

کای فرومایه این چه دندانست

چند خائی لبش نه انبانست

بمزاحمت نگفتم این گفتار

هزل بگذار و جد ازو بردار

خوی بد در طبیعتی که نشست

ندهد جز بوقت مرگ از دست

حکایت (٤٥)