حکایت (٦)

سحبان وائل را در فصاحت بی نظیر نهاده اند بحکم آنکه سالی بر سر جمعی سخن گفتی و لفظی مکرر نکردی. وگر همان اتفاق افتادی بعبارتی دیگر بگفتی. وز جمله آداب ندمای ملوک یکی اینست

سخن گرچه دلبند و شیرین بود

سزاوار تصدیق و تحسین بود

چو یکبار گفتی مگو باز پس

که حلوا چو یکبار خوردند بس