حکایت (١٢)
خطیبی کریه الصوت خود را خوش آواز پنداشتی و فریاد بیهده برداشتی. گفتی نعیب غراب البین در پرده الحان اوست یا آیت ان انکر الاصوات در شان او.
اذا نهق الخطیب ابوالفوارس
له صوت یهدا صطخر فارس
مردم قریه بعلت جاهی که داشت بلیتش میکشیدند و اذیتش را مصلحت نمی دیدند. تا یکی از خطبای آن اقلیم که با او عداوتی نهانی داشت باری به پرسش آمده بودش.
گفت: ترا خوابی دیده ام خیر باد. گفتا: چه دیدی؟ گفت: چنان دیدم که ترا آواز خوش بود و مردمان از انفاس تو در راحت.
خطیب اندرین لختی بیندیشید و گفت: این مبارک خوابیست که دیدی که مرا بر عیب خود واقف گردانیدی. معلوم شد که آواز ناخوش دارم و خلق از بلند خواندن من در رنجند. توبه کردم کزین پس خطبه نگویم مگر بآهستگی
از صحبت دوستی برنجم
کاخلاق بدم حسن نماید
عیبم هنر و کمال بینند
خارم گل و یاسمن نماید
کو دشمن شوخ چشم ناپاک
تا عیب مرا بمن نماید