گفتار (٢٠)

چو بینی که در سپاه دشمن تفرقه افتاد تو جمع باش. وگر جمع شوند، ار پریشانی اندیشه کن

برو با دوستان آسوده بنشین

چو بینی در میان دشمنان جنگ

وگر بینی که با هم یک زبانند

کمانرا زه کن و بر باره بر سنگ