در مدح سلطان اویس
ز کان سلطنت لعلی سزای تاج شد، پیدا
که لؤلؤ با همه لطف از بن گوشش شود، لا لا
مهی گشت از افق طالع که پیش طالع سعدش
کمر چون توأمان بسته است، خورشید جهان آرا
قضا تا مهد اطفال فلک را می دهد جنبش
نخوابانید ازین ماهی، درین گهواره مینا
قبای اطلس گردون، به قد قدرش اربودی
بریدندی قماط او، ازین نه شقه والا
همایون مقدم این ماه میمون فال فرخ پی
مبارک باد! بر سلطان، معزالدین و الدنیا
جهان سلطنت، سلطان اویس این شاه کو دارد
جهان در سایه فرخ همای چتر گردون سا
شهنشاهی که در تشریح اعضای بداندیشان
به شرح گوهر پاکش زبان تیغ شد گویا
سحاب همت او گرفکندی بر جهان سایه
زمین را بودی از خورشید و گردون نیز، استغنا
چو در معراج فکرت رو به منهاج کمال آرد
ملایک در دمند آواز سبحان الذی اسری
ز مهرش صبح می زد دم مرا شد صدق او روشن
که صدق اندرونی را توان دانست از سیما
چو در هیجا کمان گیرد چو در مسند قدح خواهد
تو گویی مشتری در قوس و خورشید ست در جوزا
ضمیر پیش بین او روان چون آب می خواند
ز لوح چهره امروز نقش صورت فردا
چنان احکام شرعی بر طریق عقل می داند
که اندر سر نمی آید کمیت خوشرو صهبا
برای او بود پیوسته میل اختران آری
به سوی کل چو در باشد همیشه جنبش اجزا
ز دست دست طبع او شب و روزست، متواری
گهر در قلعه پولاد و زر در خانه خارا
زرای دین پناه او حربا گر خبر یابد
نسازد قبله از خورشید رخشان بعد ازین حربا
دعای دولتش باشد، جهان را ورد پنج ارکان
ثنای حضرتش باشد، فلک را حرز هفت اعضا
دو سلطانند در ملک مروت دست و طبع او
که داد آن ابر را ادرار و راند این بحر را اجرا
به عهدش داد گل بر باد مستوری خود زان رو
کشندش بر سر بازار و ریزندش آبرو، رسوا
ایا شاهی که تیغ تیز آهن روی رویین تن
نیارد کرد از امر تو سر مویی گذر قطعا !
تو عین لطفی و دریای اعظم آب مستعمل
تو نور محضی و گردون گردون دود مستعلا
سواد سایه چتر تو نور دیده دولت
غبار نعل شبدیز تو نیل چهره حورا
جلالت از گریبان سپهر آورد سر بیرون
زمانت دامن آخر زمان را می کشد در پا
گذشته روز و شب آب حسامت از سر دشمن
نشسته سال و مه سهم خدنگت بر دل اعدا
بساط مجلس عدلت، جهان را ملجاء و مرجع
بسیط عالم قدرت، ملک را مولد و منشأ
چو خیزد شعله تیغت، نشیند آب بر آتش
چو خندد ساغر بزمت، بگرید آب بر دریا
کجا خیل بداندیشان چو مور و مار شد جوشان
سنانت، آن ید بیضا، نمود از چوب اژدرها
خرابی می شود ورنه به عون عدل دیندارت
شریعت چار مادر را جدا کردی ز هفت آبا
الا تا قطره نیسان، که از صلب سحاب افتد
کند در یتیمش در صدف دریای گوهر زا
به یمن همت ذات شریفت، منتظم بادا!
عقود رشته پیوند نسل آدم و حوا