در مدح امیر شیخ حسن
طالع عالم مبارک شد به میمون اختری
منتظم شد سلک ملک دین به والا گوهری
تاج شاهی سرفرازی می کند امروز از آنک
گردنان مملکت را دوش پیدا شد سری
اول ماه جمادی، سال ذال و میم و حا
زآفتابی در وجود آمد به شب نیک اختری
تا حساب طالعش بیند در اصطرلاب ماه
شب همه شب بود کیوان منتظر بر منظری
قاضی صدر ششم، در عین طالع می نوشت
بر سعادتمندی هر دو جهانش محضری
بهر قربان شحنه پنجم که ترک انجم است
بر گلوی بره می مالید هر دم خنجری
خسرو کشورگشای، قلعه چارم ز زر
حضرت عالیش را ترتیب می داد افسری
زهره زان شادی صاحب طالع است آمد به رقص
بر سیوم گلشن به دستی می، دستی مزمری
از پی تحریر حکم طالعش تیر دبیر
پیش بنهاده دواتی باز کرده دفتری
تا سپند شب بسوزاند به دفع چشم زخم
صبحدم زین مجمر فیروزه پر کرد آذری
با دلی پر مهر می گردید چرخ گوژپشت
بر سر گهواره اش چون مهر گستر مادری
عنبر شب تا کند او را به لالایی قبول
عرض کردی خویشتن را هر زمان در زیوری
از قدوم فرخ او آتش اعدا بمرد
مقدم او داشت گویی معجز پیغمبری
دفع یأجوج بلا و فتنه را آمد پدید
در جهان از پشت دارای جهان اسکندری
شاه غازی، ظل یزدان، شیخ حسن نویان که هست
گردن گردون زبار منتش چون چنبری
آنکه نامش می زداید چهره هر سکه ای
وانکه ذکرش می فزاید پایه هر منبری
موکب اقبال او را صبح صادق سنجقی
ساقی احسان او را بحر ز اخر ساغری
برق تیغش گرفتد بر کوه خارا کوه را
باز نشناسد کسی از کومه خاکستری
در چنان روزی که گفتی گرد گردون گرد کرد
چهره خورشید را پنهان به کحلی معجری
زآتش پولاد رمح و تابش دم هر نفس
سینه گردون شدی چون کوره آهنگری
هر سواری بود گاه حمله بردن در نبرد
آهنین کوهی روان در عرض گاه محشری
هر درفشی اژدهایی، هر کمندی افیعی
هر حسامی آفتابی، هر نیامی خاوری
چون بر اطراف می یاقوت گون سیمین سحاب
بر سر سیلاب خون افتاده هر جا مغفری
قلب دشمن کز صلابت با شکوه کوه بود
بودگاه حمله اش کاهی به پیش صرصری
از سلیمان خاتمی بس و از شیاطین عالمی
از کلیم الله عصایی و از فراعین لشگری
بر سر رمحش چو چشم دشمنان دیدی خرد
در دماغ خویشتن بستی خیال عمری
هم بمیرند آخر آن اشرار کز شمشیر میر
می جهند امروز یک یک چون شرار از اخگری
ابتدای این سعادت هیچ دانی از چه بود؟
از خلوص اعتقاد داوری دین پروری
سایه حق شاه دلشاد، آنک آمد حضرتش
ملجاء هر پادشاهی، مرجع هر داوری
بی هوای او نپوید هیچ دم در سینه ای
بی رضای او نیاید هیچ جان در پیکری
در سرابستان قدرش، شکل انجم بر فلک
قطره های شبنمند افتاده بر نیلوفری
سالها شد تا نمی یارد زدن راه عراق
هیچکس در روزگار او، مگر خنیاگری
در شب تاریک حرمان رهرو امید را
جز فروغ اختر رایش نباشد اختری
سرو را قرب سه سال است این زمان تا هر زمان
خاک پایت را جبینم می دهد دردسری
داشتم امید آن کز خدمت درگاه تو
همچو دیگر همسران خویش گردم سروری
صورت احوال من یکباره دیگرگون شدست
ور ز من باور نداری هم بپرس از دیگری
قرض خواهانم یکایک بستدند از من به وجه
گر زانعام تو اسبی داشتم یا استری
نیست روی آنکه راه خانه گیرم زین بساط
این چنین فارد که من افتاده ام در ششدری
ناامید از لطف یزدان نیستم با این همه
همتی در بسته ام باشد که بگشاید دری
تا بیان ثابت نگردد جز به قول حجتی
تا عرض قائم نباشد جز به ذات جوهری
باد ز آفات عوارض در پناه لطف حق
جوهر ذاتت که هست الطاف حق را مظهری
تا ابد باشند در ظل شما شه زادگان
این یکی طغرل تکینی، وان دگر شه سنجری