در مرثیه میر قاسم
دریغا که خورشید روز جوانی
چو صبح دوم بود، کم زندگانی!
دریغا خرامنده، سروی که بودش
درین مرز ایران زمین مرزبانی!
دریغا سواری که جز صید دلها
نمی کرد بر مرکب کامرانی!
دریغا که ناگه گلی ناشکفته
فرو ریخت از تندباد خزانی!
برین آفتاب ای فلک زار بگری
فرو رفته در صبح روز جوانی
درد باد گل را دهن تا برین غم
چرا می گشاید لب شادمانی؟
چه شوخی جهانا که شرمت نیاید
از آن طلعت خوب و فر کیانی!
ایا شمع گریان نگویی چه بودت
که بر فرق خاک سیه می فشانی؟
ایا صبح خندان چه حالت شنیدی
که بر سینه مشکین قصب می درانی؟
یقین است ما را درین خانه رحلت
ولیکن نبود این کسی را گمانی
که در عنفوان صبا، میرقاسم
زند خیمه بر جنت جاودانی
دریغ آن سرو افسر شهریاری!
دریغ آن قد و قامت پهلوانی!
هنوزش خط سبز ننوشت گامی
در اطراف رخساره ارغوانی
هوای پدر کرد و مادر همانا
کزین مادران دید، نامهربانی
سواری چنان را که پنداشت چرخا
که بر مرکب چوب پیکر نشانی
هژبری چنین را که دانست دهرا
که پابست گوری کنی ناگهانی
ایا مردم دیده چون بود حالت
در آن عین بیماری و ناتوانی؟
به بدری محاق تو واقع شد ای مه
چه تدبیر با گردش آسمانی؟
اگر خسرو عهد بودی درین ملک
در آن مملکت نیز نوشین روانی
دلا! کار و بار جهان آزمودی
چرا در پی کار و بار جهانی؟
گذاری است عمرت، همان به که او را
به خیر و سلامت خوشی بگذرانی
تو خود گیر کاندر جهان دیر ماندی
چه بنیاد بر خانه ایرمانی؟
ندانم که چون کرد ناگه تحمل؟
دل نازک پادشاه این گرانی؟
بماناد کیخسرو آنکش برادر
فرود آمد از باره خسروانی!
دل یوسف عهد چون است گویی
ز نادیدن ابن یامین ثانی؟
شها باد دوران عمر تو باقی!
چنین است احوال دنیای فانی
چو یاقوت با کوه پیوسته بادا
بقای تو ای گوهر کن فکانی!