شماره ٢٣: چشمم از پرتو خورشید رخت، گیرد آب
چشمم از پرتو خورشید رخت، گیرد آب
رویت از آتش اندیشه دل یابد تاب
چشم مست تو که بر هر طرفی، می افتد
بر من افتاد، ز مستی و مرا کرد، خراب
با خیال تو مرا، خواب نیاید در چشم
کو خیالت که طلب می کندش، دیده در آب
اگر از دیده تو را رغبت خواب است، مگر
آب او ریزی وزین بخت، کنی خواهش آب
به تمنای لب لعل تو گردد، بر کف
آتشین جان رسانیده به لب، جام شراب
چون تو را شمع صفت، با همه کس رویی هست
من که پروانه ام ای شمع! ز من روی
تو نه از آب و گلی، بلکه همه جان و دلی
که گر از ماء و ترابی، پس ازین ما و تراب
دیگران را هوس جنت اگر می باشد
روضه جنت سلمان در توست، از همه باب