شماره ٤٤: بیا که بی لب لعل تو، کار من، خام است
بیا که بی لب لعل تو، کار من، خام است
ز عکس روی تو، آتش فتاده در جام است
مرا که چشم تو بخت است و بخت، در خواب است
مرا که زلف تو، شام است و صبح، در شام است
دلم به مجلس عشقت، همیشه بر صدر است
زبان به ذکر دهانت، مدام، در کام است
طریق مصطبه، بر کعبه راجح، است مرا
که این، به رغبت جان است و آن، به الزام است
درون صافی از اهل صلاح و زهد، مجوی
که این نشانه رندان دردی آشام، است
مکن ملامت رندان، دگر به بدنامی
که هر چه پیش تو ننگ است، نزد ما، نام، است
دلا تو طایر قدسی، درین خرابه مگرد
که نیست دانه و هر جا که می روی، دام است
محل حادثه است، این جهان، درو آرام
مکن که مکمن ضیغم، نه جای آرام است
اگر چه آخر روزست و راه منزل، دور
هنوز اگر قدمی می نهی، به هنگام است
برفت قافله عمر و می پزی، هوسی
که رهروی و درین وقت، این هوس، خام است
رسید شام اجل، بر در سرای امل
ولی چه سود! که سلمان هنوز، بربام، است