شماره ١٣٤: خاک آن بادم که از خاک درت بویی برد
خاک آن بادم که از خاک درت بویی برد
گرد آن خاکم که باد از کوی مه رویی برد
از هواداری بجان جویم نسیم صبح را
تا سلامی از من بیدل به دلجویی برد
چون زهر سویی نشانی می دهندش، می دهم
خاک خود بر باد تا هر ذره ای سویی برد
با سرزلفت مرا سربسته رازی هست ازان
دم نمی یارم زدن ترسم صبا بویی برد
با سرت چندان پریشان جمع می بینم که گر
بر فشانی عقد گیسو هر دلی مویی برد
تاب مویت نیست رویت را ز پیشش دور کن
حیف باشد نازنینی بار هندویی برد