شماره ١٤٥: گر وقت سحر، بادی از کوی تو برخیزد
گر وقت سحر، بادی از کوی تو برخیزد
هر جا که دلی باشد در دامنش آویزد
آن شعله که دل سوزد، از مهر تو افزود
وان باد که جان بخشد، از زلف تو برخیزد
هر دل که برد چشمت، در دست غم اندازد
هر می که دهد لعلت، با خون دل آمیزد
لعل تو به هر خنده، صد سوز پدید آرد
چشم تو به هر گوشه، صد فتنه برانگیزد
کو طاقت آن جان را، کز وصل تو بشکیبد؟
کو قوت آن دل را کز جور تو بگریزد؟
دل می طلبی جانا، آن زلف برافشان تا
دل بر سر جان بارد، جان بر سر جان ریزد
تیغ غم عشقت را از جان سپری کردم
هر کش سپری باشد، از تیغ بنگریزد
حاشا که بود گردی، بر دل ز تو سلمان را!
گر عشق تو خاکش را، صد بار فرو بیزد