شماره ١٤٨: جانم رسید از غم به جان، گویی به جانان کی رسد؟
جانم رسید از غم به جان، گویی به جانان کی رسد؟
وز حد گذشت وین سرگذشت، آخر به پایان کی رسد؟
حالم صبا گر بشنود، حالی رسول من شود
لیکن چنین کو می رود افتان و خیزان کی رسد؟
من دور از ان جان و جهان، همچون تنی ام بی روان
وز غم رسید این تن به جان، گویی به جانان کی رسد؟
کردم غمش بر جان گزین، بادش فدا صد جان ازین
جان گر چه باشد نازنین، هرگز به جانان کی رسد؟
سرو از صبا گردد چمان تا چون قدش باشد روان
ور نیز بخرامد بران سرو خرامان کی رسد؟
مه رویم آن رشک قمر، وز گل به صد رو تازه تر
رفت و که داند تا دگر، گل با گلستان کی رسد؟
ای دل به داغت مفتخر، درد ترا درمان مضر
جانها بر آتش منتظر، تا نوبت آن کی رسد؟
سودای وصل او مرا، اندیشه ای باشد خطا
سلمان بدست هر گدا، ملک سلیمان کی رسد؟