شماره ٢٧٤: هر خدنگی که ز دست تو به جان می رسدم
هر خدنگی که ز دست تو به جان می رسدم
من چه گویم که چه راحت به روان می رسدم؟
خود گرفتم که به من دولت وصلت نرسد
ناوکی آخر از آن دست و کمان می رسدم
من که باشم که رسد دیدن روی تو به من
این قدر بس که به کوی تو فغان می رسدم
بلبل باغ جمال توام از گلبن وصل
گر به رنگی نرسم بویی از آن می رسدم
ترک سودای تو هرگز نکنم، منع، چه سود؟
خود گرفتم که به یک باره زیان می رسدم
ناله آمد که کند با تو بیان حال دلم
وینک اندر عقبش اشک روان می رسدم
زلف سر بسته زلف تو نمی یارم گفت
که زبان می شکند چون به زبان می رسدم
از فراقت نتوانم که زنم دم کان دم
شعله شوق تو از دل به دهان می رسدم
از تو پنهان چه کند حال دل خود سلمان
که حکایت به دل خلق جهان می رسدم