دیوان سلمان ساوجی - غزل ها - شماره ٣٢٥: باز می افکند آن زلف کمند افکن او

باز می افکند آن زلف کمند افکن او

کار آشفته ما را همه در گردن او

مکش ای باد صبا دامن گل را که نهاد

کار خود بلبل سودا زده بر دامن او

آتش عارض او از دل ماهر دودی

که برآورد برآمد همه پیرامن او

اینکه مویی شده ام در غم آن موی میان

کاج (کاش) مویی شدمی همچو میان بر تن او

چه کنم حال درون عرض که حال دل من

می نماید رخ چون آینه روشن او

آهن سرد چه کوبم؟ که دم آتشیم

نکند هیچ اثر در دل چون آهن او

باز بر هم زده ای زلف به هم برزده ای

کار بار دل مسکین من و مسکن او

رحم کن بر دل سلمان که به تنگ آمده اند

مردم از شیوه چشم تو و از شیون او