شماره ٣٣٠: دورم از جانان و مسکین آنکه شد مهجور ازو
دورم از جانان و مسکین آنکه شد مهجور ازو
چون تنی باشد که جانش رفته باشد دور ازو
ذره حالم نمی گردد ز حال ذره ای
کافتاب عالم آرا باز گیرد نور ازو
گو نسیم صبح از خاک درش بویی دهد
بوکه بستانم دمی داد دل رنجور ازو
کی به جوی چشم من بازآید آن آب حیات
تا خراب آباد جان من شود معمور ازو
ای خضر زان چشمه نوشین نشانی باز ده
کآرزوی شربتی دارد دل محرور ازو
چشم مستش را وق افشان کرد چشمم را بپرس
تا چه می خواهد مدام آن نرگس مخمور ازو
دل چو رازش گفت با جان من نبودم در میان
در درون او بود و بس شد راز او مشهور ازو
هر چه باداباد خواهم راز دل با باد گفت
همدم است القصه نتوان داشتن مستور ازو
بر بیاض دیده سلمان می کند نقش سواد
کان چو بگشاید ببارد لؤلؤ منثور ازو