شماره ٣٦٧: رسولا! خدا را به جایی که دانی
رسولا! خدا را به جایی که دانی
چه باشد که از من دعایی رسانی؟
نه کار رسول است رفتن به کویش
نسیما تو برخیز اگر می توانی
مرانیم جانی است بردار با خود
بکویش رسان ور کند جان گرانی
همان دم به زلفش بر افشان و بازآ
مبادا که آنجا به جان بازمانی
ز خاک ره او به دست آر گردی
ز گرده ره آور به من ارمغانی
فروکش ز زلفش، کلامی مسلسل
بگو از دهانش حدیثی نهانی
رها کرده ای طره اش را پریشان
ز احوال او شمه ای باز دانی
ازان چشم خوش خفته اش باز پرسی
که چونی ز بیماری و ناتوانی
صبا سست می جنبی، آخر چنان رو
که با ناله من کنی، هم عنانی
به زیر لب این نکته را از زبانم
بگویی که ای مایه شادمانی
تو دوری و من در فراق تو زنده
زهی سست عهد و زهی سخت جانی!
به امید وصل توام زنده لیکن
کسی را مبادا چنین زندگانی
به یاد رخت می کشد، دیده هر دم
ز جام زجاجی، می ارغوانی
دلی پر سخن دارم و مهر بر لب
چون نامه چه باشد مرا گر بخوانی
گدای توام گر نرانی ز پیشم
زهی پادشاهی زهی کامرانی؟
نه آنم که بر تابم از تو عنان را
ازین در گرم صدره از پیش رانی
برآنم که در خدمتت بگذرانم
دو روزی که باقی است زین زندگانی
درخت صنوبر خرام تو بادا
چو سرو ایمن از تند باد خزانی