شماره ٣٧١: بازا که بی حضورت، خوش نیست زندگانی
بازا که بی حضورت، خوش نیست زندگانی
دور از تو می گذارم، عمری چنانکه دانی
من آمدن به پیشت، دانی نمی توانم
اما اگر تو آیی، دانم که می توانی
از عمر ذوق وقتی، بودم که با تو بودم
ذوقی چنان ندارد، بی دوست زندگانی
چون مجمر از فراقت، دارم دلی پر آتش
دودم به سر برآمد، زین آتش نهانی
از درد درد خویشم، یکدم مدار خالی
کآن است عاشقان را، اسباب زندگانی
عهد جوانی من، بگذشت در فراقت
بازآی تا ببویت، باز آیدم جوانی
در بزم عشق او جان، باید که خوش برآید
ور زانچه بر نیاید خوش باشد از گرانی
گر چه ز من ملول است او ای صبا چنان کن
کین نامه هر چه بادا بادا بدور رسانی
گویی چو نامه سلمان، می پیچد از فراقت
در خویشتن چه باشد، باری گرش بخوانی؟