شماره ٤٣
ای خیام دولتت برکنده دور آسمان
چون خیامت بارگاه آسمان برکنده باد
جز که چشم حاسدان از باغ شاهی برنکند
سر و قدت را که چشم حاسدان برکنده باد
گر گشاید باز مرز نگوش و نرگس چشم و گوش
بی تو چشم و گوششان در بوستان برکنده باد
بعد ازین سنگین دلی گردل نهد بر تاج و تخت
چون زر و یاقوت و لعلش خان و مان برکنده باد
عین آب ار وا شود بعد از تو بر صحرا و کوه
چشم های روشن آب روان برکنده باد