شماره ١٤٣
حبذا صدر صفه ای که به است
به همه بابی از بهشت برین
میزند نور شمسه اش چون صبح
خنده بر ماه و زهره و پروین
وصف نقش و نگار دیوارش
سخن ساده می کند رنگین
از نبات است اصل ترکیبش
زان نماید نهاد او شیرین
به نبات حسن برآمده است
خردش زان همی کند تحسین
قطعه ای از بهشت دان که درو
کرده بیتی فلک ز خود تضمین
چون به تقطیع نظم بیت دهند
خشک و بربسته باشد و چوبین
نظم این بیت اگر چه تقطیع است
شاه بیت است بس بلند و متین
راست گویی بساط جمشید است
بر بسیط هوا به صد تمکین
به سر خویش عالمی است که نیست
متعلق به آسمان و زمین
شده ایمن نهاد ترکیبش
از خطاب خلقته من طین
تا درو شاه کامران بنشست
خواندش روزگار شاه نشین
جم ثانی امیر شیخ حسن
خسرو کان یسار بحر یمین
ای به حق بوستان جاه تو را
شکل نسرین آسمان نسرین
باد هر شب به زینت انجم
طاق های سپهر را تزیین
به سریر سرور مسند و جاه
تا قیامت به کام دل بنشین