" rel="stylesheet"/> "> ">

شماره ١٠٤

ز ناگه خنده ای زد صبح دم سرد

از آن یک خنده شب را منفعل کرد

شب هندو معنبر زلف بربست

ز جای خویشتن خورشید برجست

گرفت آن ماه تابان را در آغوش

چو زلف آوردش اندر گردن و گوش

لبش بوسید و شیرین قطعه ای گفت

به گوهر قطعه یاقوت را سفت