حکایت
بود در روم بلبل و زاغی
هر دو را آشیانه درباغی
زاغ دایم بگرد باغ درون
می پریدی میان راغ درون
بلبلک شاد در گلستانها
می زد از راه عشق دستانها
زاغ را طعنه زد که خوش گویم
زشت رویی و من نکورویم
زاغ غمگین شد و برفت از دشت
شاد بلبل به جای او بنشست
زاغ دلتنگ و بلبلک دل شاد
کودکی رفت و دامکی بنهاد
در فتادند هردوان ناکام
زاغ و بلبل به طمع دانه به دام
گفت زاغک به بلبل ای بلبل
گشتی آخر تو ساکن از غلغل
اندرین ره چه بلبل است و چه زاغ
مرفلک را چه مشعله چه چراغ