اندر تصوف و زهد(ذکر التصوف الزم علی الحقیقة لان فیه نجاة الخلیفه)
آنکه دربند مال و اسبابند
همه غرقه میان گردابند
وان کسان کز برون در ماندند
دان که در دست خویش درماندند
عامه دل در هوای جان بستند
زانکه از دست جهل سرمستند
خاصه در عالم معاینه اند
همچو سیماب و روی آینه اند
همه دست نهال کن دارند
همه مرغ قفس شکن دارند
از پی ملک دین نه از پی ملک
روی زردان دل سپید چو کلک
پرنیازان بی نیازانند
راست بازان پاکبازانند
قدشان پیش امر بالیده
کشف را زیر کفش مالیده
جامه شان از پی ریاضت پوست
همچو طبع لئیم خواری دوست
سرشان از برای دار بلند
نردبان پایه حصار بلند
همه با عندلیب دل خویشند
همه سیمرغ خانه خویشند
همه رادر جهان نه روح و نه جسم
در گرفته چو کودکان از بسم
اسم خوانده به فعل آمده باز
همه خاموش و صید جوی چو باز
زهره از بهر قوت حالت
کرده پر زهر و گفته ما را لت
زهر قهر از میان جان دارند
شکر شکر بر زبان دارند
گرد کوی ملامتی روبند
حلقه جان دولتی کوبند
از پی ضیف آسمان جلال
همه شب رو بسان طیف خیال
عاشق مرگ هر یک از پی برگ
خویشتن را کشیده زیشان مرگ