فی تنبیه الملک و کلمة الحق بغیر المداهنة
ای ز انصاف و عدل بالاتر
از علا رای تست والاتر
سخنی گویمت به حق بشنو
خیره بر راه تنگ و تیره مرو
هر کس از روی عرف خود آیند
مر ترا سال و ماه بستایند
زان سخنهای خوب غره مشو
همچو تردامنان به عدل منو
عدل را چند شرط لابد هست
چون نباشد به شرط عهد شکست
هر کس از بهر انتفاع ترا
می ستاید ز گونه گونه جدا
الامان الامان مشو غره
که نیرزند دسته ای تره
من مداهن نیم چو دیگر کس
پیش نارم ز ترهات هوس
گر شبی در همه جهان رنجور
هست یک تن تو نیستی معذور
گر سگی ظالمی بدی شومی
برساند بدی به مظلومی
تو شوی روز حشر زان مأخوذ
وان زمان حسرتت ندارد سوذ
عدل رفت و بجز فساد نماند
در همه عالم اعتماد نماند
هیچ کس را تو استوار مدار
کار خود کن کسی به یار مدار