در مثالب علوی زرمدی گوید
آخر عمرت از دل تفته
همچو بر کودک اول هفته
گربه گر شد به لقمه شاد از تو
گوش و بینی دهد به باد از تو
جنس آنها که نامسلمانند
همچو دونان گران و ارزانند
از پی صید آهوی خوش پوز
چشمها سرمه کرده ای چون یوز
زانکه دیوی رسید فریادت
ای کم از خاک چیست این بادت
مردمی گیر و دانش و آزرم
ویحک از ریش خود نداری شرم
تا کی از ریح و ضحکه و تسخر
زین سر و ریش شرم دار ای خر
از پی نان و آب هر روزه
زهر را خنده ای شکر بوزه
تو مده مر عیال را نانی
دیگران داده مر ورا جانی
دشت و کهسار گیر همچو وحوش
خانه و خوان بمان به گربه و موش
هر که دادر حرام نان عیال
سخنش دان که گشت سحر حلال
در تو ای شوم نحس دارم ظن
که یکی نان بهست از ده زن
زن چو ندهی تو نان او ناچار
خود به دست آورد چو خر افسار
زن اگر بد کند شوی خرسند
سیم باید که ماند اندر بند
چون ترا عقل نیست چتوان کرد
ایزدت کرد ازین معانی فرد
نیست عقل هدایتت ز خدای
مکتسب نیز نیست ژاژمخای
بی سری باش چون ز روی نوی
زرمدی شد بدین صفت علوی
حس و عقلش چو نیست اندر ذات
هست در خورد ناودانش صفات
هست از این زرمدی چو شد طالب
ننگ و عاری بر آل بوطالب
هر چه بستاند از حرام و حرج
از بهای نماز و روزه و ترف کند
یا بله یا به منگ صرف کند
برف را یار دوغ و ترف کند
کم شنیدیم ون تو لنبانی
تر فروشی و خشک جنبانی
کان زبانها که اصل شور و شرست
همه اند دهان یکدگرست
عقل و جان کسی که بی ادبست
این یکی بیوه و ان دگر عزبست
عقل و جان کسی که بی باکست
آن یکی تیره این دگر خاکست
دل بر این چار طبع چرخ منه
جعفری بهر خرج کرخ منه
هر که خود زشت و بی خرد باشد
رای او سست و روی بد باشد
صبر کن بر ادای جان کش او
دل منه بر غذای ناخوش او
کاب رویش ز تخته افلاک
شست تعلیقهای عمرش پاک