در مذمت خدمت مخلوق گوید
وان کسانی که بار خلق کشند
زان عمل سال و ماه شاد و گشند
سال و مه از برای نیک و بدی
شده راضی به جور همچو خودی
ابلهی را خدایگان خوانند
ریش خود می ریند و شادانند
روز وشب در رکاب سفله دوان
همچو سگ خواستار لقمه نان
ور کند عطسه مر ورا چو خدای
سجده آرد بایستد به دو پای
وز پی سوزیان وز چیزش
یرحم الله گوید از تیزش
وز پی یک دو نان به رعنایی
خواند او را به حاتم طایی
در سخن سفله ژاژ می خاید
تاش زان ترهات بستاید
در شجاعت ورا بسان علی
می ستاید که سخت بی بدلی
در سخاوت ورا ز حاتم طی
بگذراند به شرح عز علی
گر خدا را چنان پرستیدی
از خدا هر چه خواستی دیدی
خدمتش به ز فرض پندارد
وز پی او نماز بگذارد
شادمانه بود که چون من کیست
حرمتم هست و دل ز رنج تهیست
بر خدایی که رازق روزیست
بنده رازو سرور و پیروزیست
آن وثوقش نباشد از تبهی
که بر آنکس که مروراست رهی
راست گفت این مثل خردمندی
که جهان راست لفظ او پندی
هر کجا هست ره فرادانی
بنده گشتست از پی نانی
هر کجا تیز فهم و فرزانیست
بنده ای کند فهم و نادانیست
رزق رازق ببیند از مخدوم
اینت نادان و از خرد محروم
بنده را ای تو رازق مرزوق
دور گردان ز خدمت مخلوق
ای سنایی خدای را کن شکر
که نه ای همچو ابلهان در سکر
تا بوی زنده شکر او می گوی
به در آفریده هیچ مپوی
رازق و سازگار خالق بس
کس او چون شدی مترس از کس
خدمت خلق باد باشد باد
کس گرفتار باد خلق مباد