شماره ٨: بنده خود ز خاک ره بردار
بنده خود ز خاک ره بردار
یک زمانی مرا به من مگذار
جان سپاری کنم به دیده و سر
گر تو گوئی که جان روان بسپار
ای دل ار عاشقی بیا می نوش
تاکه گردی ز عمر برخوردار
ذوق عاشق مجو تو از عاقل
روی گل را به نوک خار مخار
کار ما عاشقی و می خواری است
غیر ازین نیست عاشقان را کار
گنج داری و بینوا گردی
کنج دل جو و گنج را بردار
بر سر دار اگر نهی قدمی
نعمت الله ترا بود سردار