شماره ٩١: من سودازده با عشق در افتادم باز
من سودازده با عشق در افتادم باز
دل به دست سر زلف صنمی دادم باز
آستان در او قبله حاجات من است
روی خود بر در آن میکده بنهادم باز
کار رندان جهان بسته نماند دیگر
چون من مست در میکده بگشادم باز
می خورم جام غم انجام به شادی ساقی
غم ندارم ز کس و عاشق دلشادم باز
هست بنیاد من از عاشقی و می خواری
رفته ام بر سر آن قصه بنیادم باز
مکنم عیب اگر توبه شکستم دیگر
یافتم آب حیاتی و در افتادم باز
بنده بندگی سید سرمستانم
از چنین بندگئی بنده آزادم باز