شماره ١٢٦: عشق سرمست است و دارد دور باش
عشق سرمست است و دارد دور باش
عقل را گوید از این در دور باش
تن درست است آنکه دارد درد عشق
ور بود بی درد گو رنجور باش
عشق او داری ز عالم غم مخور
چون غم او می خوری مسرور باش
رند مستی گر بیابی مست شو
ور به مخموری رسی مخمور باش
ناظر او باش چون اهل نظر
ور نداری این نظر منظور باش
عشق سرداری اگر داری بیا
بر سر دار فنا منصور باش
نعمت الله نور چشم عالم است
چشم داری طالب این نور باش