شماره ١٦٢: عزتی ده مرا به عزت خویش
عزتی ده مرا به عزت خویش
زنده گردان مرا به طاعت خویش
غمه غم ز پیش دل بردار
شادمان کن مرا به خدمت خویش
در دلم آتشی است بنشانش
رحمتی کن بجای رحمت خویش
پاک گردان دلم ز هستی خود
غیر را ره مده به خلوت خویش
همت من ز تو ترا جوید
برسانم به کام همت خویش
دولت من وصال حضرت تو است
دولتی ده مرا به دولت خویش
نعمت الله به من تو بخشیدی
باز مستان ز بنده نعمت خویش