شماره ٢٤٦: سال ها شد که به جان طالب جانان خودم
سال ها شد که به جان طالب جانان خودم
درد دل می طلبم در پی درمان خودم
جام می برکف و در کوی مغان می گردم
رند سرمست خود و ساقی مستان خودم
در نظر آینه می آرم و خود می نگرم
عاشق روی خود و واله و حیران خودم
موبه مو با همه خلق مرا پیوند است
بسته سلسله زلف پریشان خودم
نفسم آب حیاتی به جهان می بخشد
خضر وقت خودم و چشمه حیوان خودم
سید وبنده و محبوب و محب خویشم
هرچه هستم دل ودلدار خود وآن خودم
نعمت اللهم وبا ساقی سرمست حریف
برسر خوان خودم دایم و مهمان خودم