شماره ٢٥٩: خوش حیاتی که پیش او میرم
خوش حیاتی که پیش او میرم
چون بمیرم به پیش او میرم
عشق او شمع و من چو پروانه
گرچه سوزد که در برش گیرم
گر زند ور نوازدم چون نی
بجز از ناله نیست تدبیرم
دوش دیدم خیال او در خواب
لطفش امروز کرده تعبیرم
سروری برهمه توانم کرد
من چو در پای میرخود میرم
چون توانم که عذر او خواهم
که سراپای جمله تقصیرم
هرچه گویم ز خود نمی گویم
نعمت الله کرده تقریرم