شماره ٤٠٧: ما عاشق مستیم و طلبکار خدائیم
ما عاشق مستیم و طلبکار خدائیم
ما باده پرستیم و ازین خلق جدائیم
بر طور وجودیم چو موسی شده از دست
بی پا و سر آشفته و جویای لقائیم
روحیم که در جسم نباشد که نباشیم
موجیم که در بحر بیک جای نپائیم
در صومعه سینه ما یار مقیم است
ما از نظرش صوفی صافی صفائیم
ما غرق محیطیم نجوئیم دگر آب
ای بر لب ساحل تو چه دانی که کجائیم
مائیم که از سایه گذشتیم دگربار
ما سایه نجوئیم همائیم همائیم
مائیم که از ما و منی هیچ نمانده است
در عین بقائیم و منزه ز فنائیم
گاهی چو هلالیم و گهی بدر منیریم
گاهی شده در غرب و گه از شرق برآئیم
سید چه کنی راز نهان فاش بگفتیم
بی خود نگرستیم خدائیم خدائیم