شماره ٦١٩: من روح نازنینم در کالبد دمیده
من روح نازنینم در کالبد دمیده
من سافر غریبم از ملک جان رسیده
مست الست عشقم جام بلی به دستم
در خلوتی نشستم با دلبر آرمیده
در کنج جان مقیمم با اهل دل ندیمم
فارغ ز خوف و بیمم ای نور هر دو دیده
خورشید جسم و جانم نور مه روانم
شهباز لامکانم از آشیان پریده
من ناظر خدایم منظور کبریایم
هم شاه و هم گدایم دیده چو من ندیده
فرزند عشق یارم پرورده نگارم
چون گل شکر من و او هستیم پروریده
چون نور لطف اویم جز لطف او نگویم
هر نکته ای که گویم او گفته او شنیده
در گوشه یقینم با دوست همقرینم
ایمن ز کفر و دینم از این و آن بریده
مطلوب طالبانم معشوق عاشقانم
هم سید زمانم خط بر خودی کشیده