شماره ٩١
در خرابات رند سرمستیم
عاشقانه مدام می پایم
نظری کن که نزد اهل نظر
در دویی نور عین یکتایم
خم می گیر و بر سر من ریز
کیسه زر به ریز در پایم
از خدا خوش فراغتی خواهم
تا زمانی از او بیاسایم
غیر او در نظر نمی آید
چون به نور خدای بینایم
از صفات کمال حضرت او
جوهر ذات خویش بنمایم
هر چه خواهی ز گنج سلطانی
سیدانه به بنده بخشایم