الحکایت والتمثیل
چنین گفت آن بزرگ کار دیده
که بود او نیک و بد بسیار دیده
که خالق هر چ را دادست هستی
چه پیش و پس چه بالا و چه پستی
چه انجم چه فلک چه مهر و چه ماه
چه دریا چه زمین چه کوه و چه کاه
چه لوح و چه قلم چه عرش و کرسی
چه روحانی چه کروبی چه انسی
چه می چه انگبین چه خلد و چه حور
چه ماهی و چه مه چه نار و چه نور
چه شرق و غرب و چه ازقاف تاقاف
چه هر چ آمد برون از نون و زکاف
چه اسرای که در هر دو جهان هست
چه لذاتی که پیدا و نهان هست
چه اندر هر دو عالم ذره ذره
چه اندر هفت دریا قطره قطره
همه بنمایدت روشن چو خورشید
حنانک آن جمله می بینی تو جاوید
ولی مویی بتو ننماید از تو
تویی تو نهان می باید از تو
اگر چشم تو بر روی تو افتاد
زعشق تو برآید از تو فریاد
اگر می بایدت بویی هم از تو
ریاضت کن که پر شد عالم از تو
چرا اندر غلط افتادی آخر
چرا از بندگی آزادی آخر
عدم دیدی نظر بگماشتی تو
وجود خود عدم پنداشتی تو